Het geluk zit in kleine dingen, zo dicteert het gezegde. Maar kun je ook gelukkig zijn als (in volgorde van ernst) de melk zo af en toe eens overkookt, als moeder vergeet de kinderen van school te halen, of als vader dikwijls naar de fles grijpt? De werkelijkheid is dus vaak dus een stuk grimmiger. De perfecte gezinnetjes bestaan niet en dat geldt zeker voor filmgezinnetjes. De Amerikaanse onafhankelijke cinema experimenteert er flink op los wat betreft ontwrichte of niet-alledaagse gezinnetjes, getuige het werk van bijvoorbeeld Noah Baumbach. Voor het fijnzinnige gezinsdrama Infinitely Polar Bear worden geen - in de ogen van de Amerikanen - grote extremiteiten uit de kast getrokken als lesbisch ouderschap, een transgenderouder of een vechtscheiding over de ruggen van het kroost. Extreem is echter wel het gedrag van de vader des huizes die leidt aan manische depressie. De manische kant van zijn aandoening leidt tot overenthousiasme en een gebrek aan regie binnen het gezin waarvan ook nog eens de moeder grotendeels afwezig is.
Tussen Cameron en Maggie is het allemaal net wat anders gelopen dan ze hadden voorzien. Al bij hun eerste date tijdens hun studieperiode vertelde Cameron van zijn manische depressie. Maggie is er altijd in meegegaan, ook al weet ze dat ze eigenlijk niet op haar echtgenoot kan vertrouwen. Maya Forbes eerste serieuze speelfilm (ze maakte hiervoor vooral luchtige komedies) begint met een voorbeeld van de wilde uitspattingen van Cameron die in zijn rode zwemslip de auto van Maggie en dochters Amelia en Faith bestormt. Papa gedraagt zich wel vaker extreem. Vaak is het grappig en kun je met hem alle kanten op, maar soms is hij uiterst gevaarlijk. Het gevolg is dat Cameron wordt opgenomen in een inrichting en dat het gezin uiteengereten wordt. Cameron is na zijn ontslag uit de kliniek ervan overtuigd dat alles weer kan worden zoals vroeger. Maggie voelt echter dat ze moet doorpakken en voor zichzelf en voor een loopbaan als jurist moet kiezen. Ze besluit te gaan studeren in New York en bij een familielid aldaar te bivakkeren. De achttien maanden studie zijn te overzien, maar Cameron komt er met name doordeweeks helemaal alleen voor te staan wat betreft de opvoeding van hun twee dochters.
De titel - die verwijst naar de manier waarop Camerons dochters de aandoening van hun vader (in het Engels bipolar disorder) uitspreken - is een tongbreker, maar Infinitely Polar Bear is een indringend gezinsdrama met een glansrol voor Mark Ruffalo. Forbes heeft haar verhaal gesitueerd in het Boston van de late jaren zeventig. Het tijdsbeeld is functioneel voor het maatschappelijke kader waarin het turbulente gezinsleven van Cameron en Maggie zich voltrekt. Vrouwen, vooral als ze uit minderheidsgroeperingen kwamen, zorgden voor de kinderen en het huishouden. Ze hadden wel baantjes, maar een echte loopbaan zat er niet in, want de man was de kostwinner. Juist omdat Cameron zich een zo uiterst onbetrouwbare factor toont in de ontwikkeling van zijn dochters is het een gewaagde keuze van Maggie om een studie te gaan volgen. Over de goede bedoelingen van Cameron bestaat geen twijfel. Zijn ingevingen zijn bizar en geniaal tegelijk en de medebewoners van zijn nieuwe flat worden knettergek van Camerons pogingen om een handje te helpen. Hij wordt hierbij regelmatig tot de orde geroepen door zijn opvallend volwassen en goedgebekte dochters.
Forbes test de vraag of alle volwassenen wel in staat zijn tot het opvoeden van kinderen. Wat als het één van hen aan de capaciteiten ontbreekt en de kinderen zo veel te veel verantwoordelijkheden in de schoenen geschoven krijgen? Maar nog prominenter komt de kwestie naar voren of Amelia en Faith nu echt zo heel slecht af zijn. De tegenslagen die Forbes presenteert kennen veel relativering en worden dikwijls afgewisseld door luchtigere momenten, waarin we een hecht gezin zien dat het beste van de situatie probeert te maken. Ruffalos spel hierin is weergaloos, omdat het is doorspekt met humor, tragiek, onvermogen en wanhoop. Geluk zit inderdaad in een klein hoekje en het besef ervan hoeft niet per se overeen te stemmen met het algehele geluksgevoel dat ons in kleffe reclamespotjes wordt voorgeschoteld. Infinitely Polar Bear is een prachtig invoelbaar drama waaruit geen ellende maar bovenal hoop doorsijpelt.
