Ik ben oud, niet overbodig, merkt Arnold Schwarzeneggers T-800 een aantal keren op in Terminator: Genisys. Toch bekruipt je het gevoel dat de franchise waarin hij een van de hoofdrollen speelt wél overbodig is. Gemaakt op basis van een scenario van Laeta Kalogridis en Patrick Lussier brengt regisseur Alan Taylor ons een film die het Terminator-universum nieuw leven in moet blazen en het begin moet zijn van een nieuwe trilogie. De franchise lijkt echter zijn beste tijd te hebben gehad en net als Schwarzeneggers T-800 toe te zijn aan pensioen.
Terminator: Genisys begint met een veelbelovende actiescène die zich afspeelt in het jaar 2029. Alan Taylor, die eerder Thor: The Dark World regisseerde, schetst daarin een beeld van de oorlog tussen de mensheid en het computernetwerk Skynet. Die strijd is bijna voorbij, want dankzij het leiderschap van John Connor staat de mens aan de vooravond van de overwinning. Skynet probeert het tij nog te keren door een T-800 terug in de tijd te sturen om de geboorte van John te voorkomen door diens moeder te vermoorden. In een poging dat te voorkomen stuurt John op zijn beurt zijn vertrouweling, rechterhand én vader Kyle Reese terug naar 1984. Tijdens die reis gaat echter iets mis, waardoor Reese in een alternatieve tijdlijn terechtkomt.
De redding van Sarah Connor is zo belangrijk dat het een zogeheten 'nexus punt' geworden is, een term die Kalogridis en Lussier hebben bedacht voor een cruciale gebeurtenis waaruit verschillende tijdslijnen kunnen ontspringen. De film speelt zich af in één daarvan. Het is één van de vele vreemde bochten waarin de film zich wringt in een poging de franchise van nieuw belang te voorzien. De relevantie gaat echter al vrij snel verloren, gezien de hoeveelheid verwijzingen naar eerdere films, bijvoorbeeld de scène waarin de T-800 aankomt in 1984.
Als Kyle arriveert in 1984, wordt hij bijna meteen aangevallen door een kwaadwillende T-1000. Het is de negentienjarige Sarah Connor, die opgevoed is door een T-800 met de naam Pops, die zijn leven redt. Daarna gaan ze samen naar de schuilplaats van Sarah en Pops, waar zich een tijdmachine blijkt te bevinden. Sarah heeft zich onder begeleiding van Pops jarenlang voorbereid op de komst van Reese, zodat ze samen naar de toekomst kunnen reizen. Ondanks dat ze daarmee lijkt te berusten in haar lotsbestemming, wil Sarah niets van het lot weten en verweert ze zich in eerste instantie dan ook kranig tegen het idee dat ze verliefd moet worden op Reese. Eenmaal in 2017, waar Kyle, Sarah en Pops een vroege versie van Skynet willen vernietigen, wacht hen een aantal verrassingen. Daaronder bevindt zich een nieuwe Terminator die hen bij elke straathoek op lijkt te wachten.
Die Terminator is terug in de tijd gestuurd door Skynet om Genisys te ontwikkelen, een alomvattend programma dat ook over defensieapplicaties beschikt. Het is een poging van scenaristen Kalogridis en Lussier om de franchise van een modern tintje te voorzien, maar echt overtuigen doet het niet. Dat komt vooral omdat de oorspronkelijke film uit 1984 een veel diepgaandere boodschap had over de menselijke afhankelijkheid van technologie. Verder lijkt de film al snel in een klassieke blockbusterval te trappen. In een hele reeks zich alsmaar herhalende en ongeïnspireerde actiescènes zien we hoe de menselijke helden heel veel kogels afvuren op een onverwoestbare robot. Het geheel krijgt daardoor een wel heel bekend gevoel en weet daardoor niet te verrassen.
Daarnaast blijven diverse plotgaten bestaan. Zo wordt de vraag nooit beantwoord waarom de T-800 die Sarah zo liefkozend Pops heeft gedoopt, teruggestuurd is. Vermoedelijk is het de bedoeling dit plotpunt in één van de geplande vervolgen op te lossen, maar het voelt onbevredigend. De hoofdrolspelers lijken zich hier weinig raad mee te weten. Emilia Clarke doet zichtbaar haar best als een jonge en stellige Sarah Connor, maar weet niet te overtuigen zoals Linda Hamilton dat in het origineel deed. Tegenspeler Jai Courtney is niet bepaald charismatisch en geeft zijn personage Kyle Reese weinig overredingskracht mee. Een lichtpuntje vinden we in Arnold Schwarzeneggers T-800, die met de nodige zelfspot gespeeld wordt. Helaas slaan de scenaristen daar weer in door en worden sommige grappen wel drie tot vier keer herhaald.
Als je dezelfde thematische diepgang van het origineel uit 1984 zoekt, kom je bij het kijken van Terminator: Genisys van een koude kermis thuis. De zaken die de film van James Cameron destijds zo goed maakten ontbreken. Ben je op zoek naar een film met prima visuele effecten en verder veel actie, zou je wel eens tevreden naar huis kunnen gaan. Het valt de makers niet te verwijten dat ze het niet geprobeerd hebben, zoals met de introductie van de Genisys-applicatie, maar de film slaagt niet in zijn opzet. Daardoor is het geheel een vrij vlakke en voorspelbare blockbuster geworden, die heel erg zijn best doet zijn eigen bestaan te rechtvaardigen. Dat bestaansrecht hangt echter aan een zijden draadje en afgaand op deze film is het geen gemis als de franchise eindelijk met rust gelaten wordt.
