Al op jonge leeftijd raakt de intelligente Pi gegrepen door de verschillende wereldreligies. Hij is er zo door gefascineerd dat hij er niet één kiest, maar in meerdere wil geloven. Zijn vader probeert hem te corrigeren: Alles tegelijkertijd geloven is hetzelfde als helemaal niet geloven. Je moet een keuze maken. Maar de jongen laat zich er niet door van zijn stuk brengen. Het leven en de betekenis ervan is wat je er zelf van wil maken, luidt de boodschap die door het intrigerende en oogstrelend mooie Life of Pi heen loopt.
De familie van Pi beheert een dierentuin in India, maar daar moet verandering in komen, vindt de vader. Ze gaan het geluk opzoeken in Canada, dus stappen ze op de boot, samen met alle beesten. Maar onderweg slaat het noodlot toe als het schip door een zware storm tot zinken wordt gebracht (wervelend gefilmde scène). Ternauwernood weet Pi in een reddingsboot te ontsnappen, waar hij vanaf dan stuurloos in ronddobbert op de oceaan. De enige overlevenden van de ramp zitten met hem in de sloep: een hyena, een orang-oetang, een zebra en een Bengaalse tijger. Zoals te verwachten maken de dieren elkaar binnen een mum van tijd af, waardoor Pi uiteindelijk alleen met de tijger overblijft. En die begint steeds hongeriger te worden.
Het zou zonde zijn om te beschrijven wat er verder allemaal gebeurt in deze verfilming van het veelgelezen gelijknamige boek uit 2001. Toch is het lastig om zonder te veel weg te geven goed onder woorden te brengen wat Life of Pi met de kijker doet. In de eerste plaats is het vooral een visuele belevenis. Regisseur Ang Lee, bekend van films als Crouching Tiger, Hidden Dragon en Brokeback Mountain, vulde zijn eerdere films ook al met fraaie plaatjes, maar zijn nieuwste werk spant duidelijk de kroon. Prachtige taferelen komen in beeld. Zo imponerend dat het af en toe op de surrealistische schilderkunst van Salvador Dalí lijkt. En dat alles met een uitstekend gebruik van de 3D-techniek, waarbij Lee meerdere malen speelt met verschuivende dieptes. Alleen al om je te vergapen aan al die pracht is een bezoek aan de bioscoop de moeite waard.
Maar Life of Pi is meer dan dat. Tegen het einde wordt de kijker uitgenodigd om alles wat zich heeft afgespeeld weer terug naar voren te halen. En hoewel er dan net iets te veel op een bepaalde gedachte wordt aangestuurd, kan deze film toch op verschillende manieren beleefd worden. Het is - zeker voor een deel - wat je er zelf van maakt, zoals ook al vroeg aan de hoofdpersoon wordt uitgelegd. Onder de oppervlakte schuilen roerende themas en metaforen, de een subtieler dan de ander. Er wordt veel helder gemaakt binnen de film, maar na afloop is er nog genoeg voor de kijker om zelf uit te pluizen. Een goed teken: Life of Pi kun je moeiteloos een tweede keer kijken zonder je te vervelen.
