Hoe je het ook wendt of keert, film draait voor een groot deel om de centen. Dit werkt twee kanten op. Productiemaatschappijen willen hun investeringen terugzien en bovendien een flinke winst kunnen bijschrijven op hun bankrekeningen. Filmmakers daarentegen verzuchten keer op keer weer hoe lastig het is om de financiën van hun projecten bij elkaar te scharrelen. Gelukkig zijn er de laatste jaren creatieve trends te bespeuren om dit laatste voor elkaar te boksen. Door middel van crowdfunding, waarbij een potentieel publiek bijdraagt aan de productiekosten van speelfilms en documentaires, hebben al veel interessante projecten het levenslicht gezien die anders wellicht nooit gemaakt zouden worden. Een andere relatief recente ontwikkeling is We Want Cinema, een initiatief waarbij bezoekers hun eigen voorstellingen kunnen arrangeren. Bij genoeg animo gaat de vertoning door.
GAME wordt door middel van We Want Cinema bij het publiek gelanceerd en is bovendien ook nog een day and date release. Tegelijk met een (mogelijke) bioscooprelease kan de dramatische thriller van Miles Roston ook gedownload, afgespeeld en verspreid worden onder andere geïnteresseerden. De verspreider krijgt een percentage van de verkoop en kan zo zelf distributeurtje spelen. De makers heeft waarschijnlijk voorgestaan dat mond-tot-mondreclame wellicht de beste manier is om een speelfilm aan een publiek te slijten. Roston, die vooral documentaires over onder meer het vluchtelingenvraagstuk en aids in Afrika op zijn naam heeft staan, laat deze elementen terugkomen in zijn speelfilmdebuut dat zich vrijwel geheel in een Amsterdams grachtenpand afspeelt.
Centraal staat het gezin van een Britse diplomaat in ruste. James Brooke heeft een groot deel van zijn diplomatieke carrière in Afrika doorgebracht en is bovendien een fervent amateurjager. De muren en deuren van zijn riante grachtenpand worden op morbide wijze opgesierd met trofeeën van zijn jachtpartijtjes. Brooke is getrouwd met de veel jongere Nederlandse Annette, die het wel ziet zitten dat haar man de Britse politiek in gaat. Samen hebben ze dochter Susan op de wereld gezet, die recentelijk een psychiatrische kliniek heeft verlaten. Het is een belangrijke dag voor Susan. Ze staat op het punt haar vriend, de Keniaan Robert, aan haar ouders voor te stellen. Wat een gezellige gemoedelijke barbecue zou moeten worden, mondt echter uit in een verbeten machtsstrijd. Susan is niet alleen enorm vervreemd van haar ouders, maar haar vriend heeft ook nog het één en ander recht te zetten.
Veel achtergrondinformatie verschaft Roston de kijker niet. Aanvankelijk lijkt de gezinsituatie van de Brookejes uitzonderlijk, maar tegelijkertijd redelijk sereen te zijn. Wat er precies met Susan is gebeurd en hoe dit de relatie met haar ouders heeft beïnvloed wordt met horten en stoten uit de doeken gedaan. Zodra duidelijk is dat zowel James als Robert een band met Afrika heeft, laat het zich vrij eenvoudig raden waar het allemaal naar toe zal gaan. Door de eenzijdige setting en het afstandelijke acteerwerk heeft GAME nog het meeste weg van een toneelstuk. De toneelmatige setting wordt door Roston nog eens benadrukt door de opstelling van zijn spelers, die soms tegen elkaars ruggen of tegen een badkamerspiegel of raam acteren. Robert mompelt hierbij nog quasifilosofisch wat woorden uit het werk van de omstreden Amerikaanse zwarte schrijver Langston Hughes.
De kijker zal ongetwijfeld het meest moeten wennen aan het acteerwerk van Susan Visser in het Engels, dat geheel buiten haar schuld om, niet goed uit de verf komt. Ze verzoekt haar Engelssprekende filmdochter in hun ruzies regelmatig om op het Nederlands over te gaan, maar vindt hierbij geen gehoor. Roston heeft de getalenteerde en veelzijdige Visser voor een onmogelijke opgave gesteld. Visser wordt bovendien niet geholpen door het inconsistente scenario, dat soms tergend traag voortkabbelt en dan weer in nog geen minuut tijd alles overhoop gooit. GAME wil maar niet beklijven, wat naast alle makken van het scenario vooral komt door de theatrale dialogen en de onsympathieke, matig uitgewerkte personages. Helemaal een belediging voor de kijker is een vrij natuurlijke aanname die onderuit wordt gehaald.
