Een kind verliezen is de nachtmerrie van iedere ouder. Het overkomt de gezinnen van zowel Keller en Grace Dover als Franklin en Nancy Birch. Als hun dochtertjes op Thanksgiving vermist raken, slaat de paniek toe. De enige aanwijzing is een oude camper die in de straat gezien is, maar als eigenaar Alex Jones opgepakt wordt, is er geen bewijs tegen hem te vinden. Naarmate de tijd verstrijkt en het politieonderzoek vastloopt, besluit Keller het recht in eigen handen te nemen. Hij ontvoert Alex met als doel de locatie van de vermiste meisjes uit hem te slaan.
Het onderzoek, geleid door rechercheur Loki, is een complexe puzzel. De zoektocht naar de vermiste meisjes blijkt een doolhof van niet-sluitende aanwijzingen. De oplossing blijft buiten bereik. Villeneuve neemt bewust de tijd om deze verschillende verhaallijnen op te voeren en uit te werken. Een aantal van de plots lijkt nergens naartoe te leiden, wat de kijker in de schoenen van de in onzekerheid levende ouders plaatst, die de kostbare uren zien wegtikken.
Deze onzekerheid maken de drastische acties van Keller begrijpelijk. Tegelijkertijd waarschuwt Villeneuve voor de gevolgen van het voor eigen rechter spelen. Keller blijft zich vasthouden aan het idee dat Jones schuldig is en Villeneuve lijkt te willen zien hoe lang je daar als kijker in mee kunt gaan. Maar waar hij Kellers extreme reactie op de situatie afkeurt, vergeet hij het andere uiterste, namelijk thuis zitten en hopen op goed nieuws, te belichten. Het is een wat eenzijdige blik, waardoor de angst waarin de familie Birch leeft buiten beeld blijft.
Hierdoor lopen Davis en Howard er maar voor spek en bonen bij, maar ook Bello heeft niet veel te doen. Jackman overtuigt wel als een vader verscheurd door angst en vastberadenheid. Zijn Keller staat in sterk contrast met Gyllenhaals Loki. Beide mannen zijn duidelijk uit hetzelfde hout gesneden, maar pakken de zaak op heel verschillende wijze aan. De bijrollen zijn een stuk interessanter. Met name Dano houdt de gemoederen bezig. Met zijn morsige uiterlijk en piepstemmetje is hij een voor de hand liggende verdachte. Op knappe wijze weet hij met minimale dialogen zowel verdenking als sympathie op te wekken.
Pas aan het einde, als de puzzel compleet is, krijgen de verschillende verhaallijnen een plaats in het geheel. Extra kracht bijgezet door Roger Deakins regenachtige cinematografie is het resultaat emotioneel gecompliceerd. Niets is zwart of wit, want bijna alle personages zijn op de één of andere manier een gevangene. Niet in de letterlijke zin, maar ze worden wel gegijzeld door een verdriet dat zich in extreme, soms gewelddadige acties uit. Het einde zet dit gegeven extra kracht bij en maakt van Prisoners een film die je nog wel even bijblijft.
