Een boer vindt een piepklein prinsesje in een bamboeplant, neemt haar mee naar huis, waarna ze al snel in een mensenbaby verandert. Het gebeurt allemaal zonder noemenswaardige tumult in de eerste paar minuten van The Tale of Princess Kaguya. Waar een gemiddelde film van Disney het fantasievolle voorval gepaard zou laten gaan met fonkelende sterrenregens, verwonderde blikken en toverachtige muziek, wordt het hier gebracht als iets compleet vertrouwds en logisch. Typerend voor de sprookjes van de Japanse animatiestudio Ghibli.
Ook al zitten die films - zoals Hayao Miyazakis klassiekers Spirited Away en Princess Mononoke - regelmatig vol originele en dromerige verzinsels, het zijn zelden de curieuze gebeurtenissen die voorop staan. Meestal dienen ze als symboliek binnen het grotere plaatje: een universeel en menselijk verhaal. Ook in het op een eeuwenoud sprookje gebaseerde The Tale of Princess Kaguya is dat het geval.
De jonge Kaguya groeit op als normaal kind op het boerenland, maar haar adoptieouders snappen dat ze met royalty te maken hebben en willen alleen het allerbeste voor haar. Vader en moeder spreken hun kind aan met hoogheid en nemen haar mee naar de grote stad om te zorgen dat ze een volwaardige prinses wordt. Zelf heeft het kind intussen niets in te brengen. Trouwen wil ze al helemaal niet, maar om haar trotse vader niet teleur te stellen, stemt ze toch maar in om te kiezen uit een aantal geselecteerde edellieden.
Dat die zoektocht naar liefde eigenlijk iets te lang en voorspelbaar is, mag voor lief worden genomen, want de rest van dit sprookje is prachtig. Wanneer meer bekend wordt over Kaguyas achtergrond, wint de film aan kracht, om te eindigen in een diep ontroerend slot.
Regisseur Isao Takahata, vooral bekend van het hartverscheurende oorlogsdrama Grave of the Fireflies, geeft in die laatste akte de boodschap mee om barmhartig en solidair tegenover elkaar te zijn, maar stopt via symboliek nog veel meer in zijn film. Verwijzingen naar het verhaal van Jezus Christus bijvoorbeeld en naar andere godsdiensten. Bij dat laatste is de vraag hoeveel ervan daadwerkelijk zal worden opgemerkt door een gemiddelde westerse kijker, maar gelukkig is het dan ook geen vereiste om deze film volledig te kunnen doorgronden.
Los van de symboliek en fantasie-elementen, is The Tale of Princess Kaguya vooral een drama waarin menselijke emoties als naastenliefde en weemoed centraal staan. Dat is voor iedereen herkenbaar. Daarbij komt nog dat het animatiedepartement voor een aantal beeldschone scènes zorgt. Het moment waarop Kaguya vlucht, wordt gevangen in een bijna abstracte sequentie van grove verfstreken: betoverend mooi.
