Na veertien jaar wachten mag de Underminer eindelijk zijn monoloog afmaken: Incredibles 2 gaat direct verder waar het origineel ophield. Een gigantische graafmachine verslindt de stad, wolkenkrabbers zakken ondergronds en Frozone weet nog net een crashende monorail te redden. De Incredibles beschermen bankkluizen, redden onschuldige omaatjes en proberen de Underminer te vangen, maar ze moeten om de beurt oppassen op Jack-Jack. Incredibles 2 biedt uitstekend vermaak, maar is helaas niet even super als het origineel.
Nog voor het huidige gouden tijdperk van superheldenfilms liet Brad Bird zien dat een Fantastic Four-achtige film ontzettend goed kan zijn. The Incredibles omarmde vreemde superkrachten zoals de uitrekbaarheid van Elastigirl en kneedde het tot een soort ode aan spionnenfilms. Met bombastische muziek van de immer fantastische Michael Giacchino, retro-futuristische steden, transformerende voertuigen, helden die over water rennen en superrobots die door de stad rollen.
Incredibles 2 brengt vergelijkbaar spektakel. Ditmaal krijgt Elastigirl alle grote actiescènes. Uitblinkers zijn haar transformerende supermotor Elasticycle, een achtervolging met een op hol geslagen zweeftrein en een gevecht met de Screenslaver in een stroboscoopachtige kooi. Pixar heeft niet stilgezeten qua animatietechniek en stelt dit maar al te graag tentoon.
Terwijl Elastigirl de held uithangt en jaagt op de mysterieuze Screenslaver, blijft Mr. Incredible thuis om voor de kinderen te zorgen. Het is een cliché, de manier waarop Bob onderschat hoe vermoeiend het is om huisvader te zijn, terwijl Helen geniet van haar nieuwe vrijheid. Beide verhaallijnen worden gered door de vele actiescènes, waarvan een epische confrontatie tussen Jack-Jack en een eigenwijze wasbeer stiekem het leukste moment van de film is. Jack-Jack bombardeert de brutale deugniet met lasers, vuur en een hoop splinternieuwe krachten terwijl het beestje wanhopig probeert te ontsnappen. Er wordt geen woord gesproken, maar er wordt volledig vertrouwd op creatief ingezette superkrachten en sadistische humor in deze fantastisch leuke afleiding.
Het neemt echter niet weg dat Brad Bird ditmaal teleurstelt met zijn scenario. Zo is de Screenslaver een slappe drol vergeleken met Syndrome uit het origineel. De roodharige uitvinder had een overtuigende persoonlijke vendetta, hield van een goede monoloog op zijn tijd en had een aantal ijzersterke quotes in zich. Ditmaal geen prachtige speeches over 'supers', capes of de tijdrekkende aard van een monoloog. Screenslaver is geheel afhankelijk van een voorspelbare plottwist die alleen de allerkleinsten zal verrassen en heeft een uiterst oppervlakkige motivatie; Screenslaver is visueel en verhaaltechnisch ongeveer even memorabel als de Underminer.
Het scenario van het origineel was bijna perfect, niet alleen als commentaar op heldhaftigheid of ode aan tijdloze actiefilms, maar vooral in het balanceren van een vierkoppige familie met sterke persoonlijkheden. Het vervolg focust voornamelijk op Elastigirl en Jack-Jack, maar laat de rest een beetje vallen. Brad Bird moddert verder wat aan met thema's als perceptie. Violet wordt ontdekt door haar nieuwe vriendje in een romantisch subplot dat uiteindelijk niet belangrijk blijkt, maar wel een aantal hilarische momenten kent. Dash is de gehele film zijn irritante en puberale zelf, maar krijgt erg weinig te doen. Waar hij ooit een eigen verhaallijn had, groeide als personage en zijn grote moment kreeg in een iconische actiescène, is hij in Incredibles 2 ongeveer even belangrijk als Frozone; niet veel meer dan een cool bijpersonage.
Als het aankomt op fantastische actiescènes, opzwepende muziek en uitmuntende animatie kan Brad Bird weinig verkeerd doen. Puur op entertainmentwaarde is een bioscoopkaartje voor Incredibles 2 dan ook wel gerechtvaardigd. Maar helaas heeft Brad Bird niet echt meer iets te zeggen over superhelden. Hij heeft hier eerder een gevalletje van 'sequelitis' te pakken: genoeg nieuwigheid, stijl en spektakel, maar hij tilt de franchise niet naar een hoger niveau.
