Stel je voor dat je als man een recensie moet schrijven over een #metoo-film. Het mijnenveld dat je dan betreedt, is verraderlijker dan een kerstdiner met je schoonouders. Los van de woordkeuze is een positief of negatief oordeel van een #metoo-film bijna rechtstreeks te vertalen naar het duimpje omhoog of duimpje omlaag in het Colosseum. De recensent als weerloze gladiator, zogezegd. Als recensent berust je dan maar in het feit dat er nog een ding riskanter is dan een man die een #metoo-film recenseert. En dat is een man die een #metoo-film maakt.
Scenarist Charles Randolph is kennelijk minder bang voor een kerstdiner bij zijn schoonmoeder. Na The Big Short, zijn uiterst succesvolle bewerking van de taaie materie die ten grondslag lag aan de economische crisis in 2008, ziet hij in #metoo geen bedrieglijke valkuil maar een uitgelezen kans zijn vaardigheden opnieuw in te zetten tot maatschappelijk nut en vermaak. Met Bombshell zet Randolph zijn status als goed ingelezen, cinematografisch onderlegde en de macht influisterende hofnar voort.
Randolph is geen maniakale gek die de gevaren niet ziet. Hij weet dat als hij een kans wil hebben het voor heel #metoo goed te doen, hij dat wat door iedereen goed werd bevonden in The Big Short opnieuw moet uitvoeren. In The Big Short wist hij immers de hypocrisie, die onlosmakelijk verbonden is aan alles wat met geld te maken heeft, onderdeel te maken van zijn film. De ambivalentie van een filmmaker die miljoenen verdient aan een film over mensen die miljoenen verdienen aan gebakken lucht, was voor Randolph geen valstrik maar een vangnet.
Randolph blijf in Bombshell dan ook dicht bij de keuzes en technieken uit zijn Oscarwinnende script. Dit keer is het kwade geld een kwade man, zijn het geen vier mannelijke maar drie vrouwelijke hoofdrolspelers, is het hedgefonds een nieuwszender, en is Wall Street een kilometer of zeven verhuisd naar de Rupert Murdoch-toren aan Sixth Avenue. Bombshell is soms zo zeer een kopie van The Big Short dat je met je ogen moet knipperen om niet ter plekke short te gaan op aandelen Fox News.
Fox News is namelijk de plek die Randolph heeft gekozen als zijn #metoo-slachtveld. Presentatrices Gretchen Carlson en Megyn Kelly en wannabe-presentatrice Kayla Pospisil zijn slachtoffers van het seksuele roofdier Roger Ailes. De door John Lithgow monsterlijk vertolkte mediabons Ailes is de Harvey Weinstein in dit schandaal. Een breed in het nieuws uitgemeten casus van seksuele intimidatie op de werkvloer die aan het licht kwam toen Carlson in 2016 Ailes aanklaagde.
En natuurlijk werkt het. Als Megyn Kelly, een onverschrokken rol van kameleon Charlize Theron, je in een schitterende haute couture en recht in de camera kijkend meeneemt over de werkvloer van Fox News, waan je je toch echt behoorlijk veilig en in kundige handen. Als Kelly je niet alleen uitlegt dat Ailes Fox News het grootste nieuwskanaal van Amerika heeft gemaakt, maar ook dat hij bepaald heeft dat de nieuwsdesks in de studio doorzichtig moeten zijn voor de blote, lange benen van de sexy nieuwslezeressen, waag je je bij Kelly te voegen in de strijd tegen het mannelijk kwaad. Je durft eventjes de branderige #metoo-lucht in te ademen alsof je longen geen gevaar lopen. Roach en Randolph beheersen het vak van de filmische commercie tot in de puntjes.
Maar dat is dan ook precies waar de minirok - die door Roger Ailes ook nog eens terloops als te lang wordt aangestipt - te nauw om de dijen sluit. Randolph waant zich veilig door intimidatie op de werkvloer net zo eenzijdig fout te portretteren als geld in The Big Short. Hij lijkt hierbij over het hoofd te zien dat geld een stuk universeler is dan aanranding en misbruik. Geld is op zichzelf onschuldig; wat onder de streep overblijft, hoe erg je er ook een slachtoffer van bent, is zelfverwijt. Bij #metoo is zelfverwijt nu juist exact datgene dat bestreden moet worden.
Margot Robbie, de enige verzonnen Fox News-medewerker van de drie powervrouwen, levert echt een uiterst intieme performance. Maar dat deze fictieve vrouw de enige is die je emotioneel weet te raken in deze wrede #metoo-affaire, betekent toch echt dat Randolph wat banger had moeten zijn voor zijn schoonmoeder. Robbies Bambi-rol toont bij uitstek aan dat deze glimmende krachtfilm te abrupt de openingen naar pijn, wrok en vergelding dichtmetselt met knappe presentatrices, beestachtige mannen en verleidelijke slipjes.
Randolph wil iets te graag dé wittedoekvertolking van #metoo maken zoals hij dat met The Big Short van de bankencrisis deed. Maar als Bombshell een ding doet, is het aantonen dat er misschien toch nog even gewacht moet worden tot de storm is gaan liggen. Dat bijvoorbeeld seksduivel Weinstein veroordeeld en wel in de cel moet zitten voordat een niet-man de #metoo-pijn tot een kritische en invoelbare film kan verheffen. Die een niet-man vervolgens dient te bespreken.
