Zet twee stellen van dertigers, die wanhopig vasthouden aan hun jeugd, bij elkaar in een huisje dat ze via een website huren. Onderlinge spanning gegarandeerd. Charlie heeft zijn flierefluitende broertje Josh voorgesteld aan zijn allerbeste maatje op werk, Mina, en Josh heeft binnen de relatie een minderwaardigheidscomplex. Charlie's vrouw Michelle krijgt tussen neus en lippen door mee dat haar echtgenoot een lange geschiedenis van vreemdgaan heeft. Olie op dit vuurtje is vervolgens dat de opzichter van het huurhuis, Taylor, vreemde opmerkingen maakt over de afkomst van Mina. En dan moeten de echt rare dingen nog beginnen te gebeuren.
Voordat je denkt dat het hier om een eenvoudig drama gaat, laat de filmstijl van het begin af aan al duidelijk merken dat The Rental een horrorthriller is. Schaduwrijke beelden, dreigende muziek; de autorit naar het huisje voelt al meteen alsof deze vier personages op weg zijn naar een zeker noodlot. Er wordt echter veel bagage meegegeven aan deze twee stellen, om te zorgen dat er al een hoop speelt voordat er een extra mysterie wordt geïntroduceerd. Want waarom zit er een minicamera in de douchekop verstopt?
Dit is de eerste speelfilm van Dave Franco als regisseur. Hem kennen we vooral als acteur uit een hoop flauwe komedies. En natuurlijk als de jongere broer van James Franco, met wie hij samen in The Disaster Artist zat. Tja, je kunt je afvragen of de relatie tussen de broers in deze film inspiratie put uit het ware leven. Maar de enorme nadruk op karakterontwikkelingen, die een sterk fundament leggen voor de rest het verhaal, lijken ook zeker het werk van medescenarist Joe Swanberg. Die maakte al vaak films en televisieseries met lage budgetten waarin veel nadruk ligt op het drama.
Het vrij hoge soapgehalte zorgt er wel voor dat ervoor dat The Rental op meerdere niveaus interesse opwekt. Als kijker weet je meer dan elk personage afzonderlijk. En ze hebben geheimen voor elkaar, die ervoor zorgen dat er meer op het spel staat dan alleen hun goede gezondheid. Maar wat het sterkst uitpakt, is dat we op den duur als kijker nog iets te weten komen waar dit viertal geen enkel benul van heeft. Althans, niet totdat het echt al veel te laat is. Het viertal vakantiegangers wordt daarmee nog machtelozer gemaakt dan in de gemiddelde horrorfilm.
De jonge Franco is geen regisseur van een hoop poespas. Hij laat vooral het script en de acteurs het werk doen, en dat siert hem. Zijn echtgenote Alison Brie, bekend van onder andere Community, heeft als Michelle misschien wel de moeilijkste rol. Dat zie je er niet eens van af, zo geraffineerd speelt ze het. Dan Stevens is altijd wel op zijn best als charismatische goedzak met een enorme karakterfout. En Sheila Vand is een kei in het opstoken van de ene ongemakkelijke situatie na de andere, telkens wanneer opzichter Taylor weer een amper verhulde racistische opmerking maakt.
Als de film misschien iets tegen zich heeft, is het dat dit niet personages zijn waarvan je gaat houden, of heel blij bent dat ze aan hun verdiende lot komen. Franco en Swanberg hebben ze vrij gelaagd gemaakt, maar de ballon gaat ook niet helemaal op dat ze ten onder gaan aan hun vergeeflijke fouten. Er mist wat dat betreft enige mate van tragiek, die de film krachtiger had kunnen maken. The Rental wordt daarmee misschien niet de film die je dit jaar het meeste zal bijblijven, maar staat nog steeds garant voor een solide anderhalf uur spanning.
