Als we Étienne ontmoeten, is zijn carrière bepaald niet meer wat ie geweest is. Vroeger speelde hij in grote toneelstukken met belangrijke gezelschappen, maar hij had ook iets te veel passie. Sinds hij daar niet meer aan de bak komt, klust hij bij door de Haka-dans van de Nieuw-Zeelandse Maori cultureel te exploiteren. Hij geeft workshops aan zakenlui die blijkbaar hun woede ergens in kwijt moeten. Opeens blijkt een oude vriend hem te kunnen gebruiken als invaller. Hij mag aan de slag als theaterdocent in een gevangenis; leer ze een beetje parabels opvoeren, geen ingewikkelde klus. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Al snel staat Étienne in het kantoor van de directeur te smeken om Samuel Becketts absurdistische meesterwerk 'Wachten op Godot' op te voeren met de gedetineerden. Want dat zijn tenminste lui die weten wat wachten is! En ze hebben iets rauws, iets authentieks wat theateracteurs allang kwijt zijn. Eerst moet hij echter nog die bajesklanten zelf ervan zien te overtuigen dat ze wat in huis hebben. En als je denkt dat je dan wel weet waar het verhaal naartoe gaat, zou je het zomaar mis kunnen hebben.
Un Triomphe is een Frans feelgooddrama dat is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. En verklappen waarom dat verhaal zo interessant is, geeft de clou van de film weg. In het echt wilde de Zweedse acteur Jan Jonson dit stuk met gevangenen opvoeren. En zijn verhaal is buitengewoon interessant. Het lastige is dat we, om bij die climax te komen, eerst door een voorspelbaar riedeltje moeten. Criminelen hebben ook gevoelens, wie had dat gedacht? En kunstenaars hebben passie? Nee maar! Niks mis met clichés, maar ze kunnen met meer overtuiging worden gebracht.
Toch valt er ook wel wat plezier aan deze film te beleven. Het theatergezelschap gaat op een heuse tournee, en dat leidt tot een aantal onvoorspelbare situaties. Eén van de acteurs pakt bijvoorbeeld elke kans aan om seks te hebben met zijn vrouw, soms op erg onhandige plekjes. Een andere keer pakt de toneelhulp onverwachts de spotlight. Het zijn korte, lollige momenten die je snel weer vergeet, en je leert de personages er niet beter door kennen.
Luchtige Franse drama's zoals deze zijn er best wel veel. Natuurlijk is er niks mis mee om precies te krijgen wat je vooraf verwacht. Als dat genoeg voor je is, krijg je er in dit geval nog een dikke vette clou bij ook. Maar datzelfde einde duwt ook de vinger in de open wond: de anekdote waar dit verhaal op gebaseerd is, is een stuk interessanter dan de film die de makers ervan hebben gebreid.
