Een meisje vraagt voor kerst een blauwe fiets. Vervolgens zien we het slot van precies zo'n blauwe fiets losgeknipt worden, waarna het voertuig in een wit busje wordt geladen. En dan belanden we weer in het verhaal van het meisje Mathilde van wie de tweewieler was. Zij moet met haar moeder nu te voet naar het treinstation. Door de vertraging nemen ze een trein later, waar ook de net ontslagen wiskundige en computerprogrammeur Otto in zit. Hij staat zijn plek aan hen af en de trein krijgt een gruwelijk ongeluk. Mathildes moeder komt hierbij om.
Otto staat al gauw aan de deur bij Mathildes vader, de militair Markus, die na de dood van zijn vrouw is teruggekomen van zijn vredesmissie in Afghanistan. Het was geen ongeluk, zegt de getallentovenaar met de rare baard, want hij zag vlak voor het ongeluk iemand uit de coupé vluchten. Otto trommelt een groepje lachwekkende weirdo's op om te achterhalen wat er aan de hand is. En zo begint een zoektocht naar gerechtigheid. En een vete tegen de terroristengroep Riders of Justice, die al snel in beeld komt als hoofdverdachte. Ook komen we er al snel achter hoe explosief de woede van Afghanistan-veteraan Markus kan zijn.
Riders of Justice is een absurdistische tragikomedie met momenten van actie en suspense, die iets te vaak wordt gepromoot als een soort erfgenaam van de Taken-franchise. Want waarom zou je geen poging doen om een filmzaal te vullen met mensen die niet krijgen waar ze op rekenen? Het personage van Mads Mikkelsen zou zeker niet misstaan in een dergelijke actiefilm. Maar het interessante aan deze film is juist hoe hij contrasteert met een groep sociaal gestoorde nerds, die zich tot over hun oren in een levensgevaarlijke situatie storten.
Dit is een typisch staaltje van regisseur Anders Thomas Jensen, die met Flickering Lights en Adam's Apples al vaker het ridicule met het gewelddadige wist te verenigen. Steeds met Mikkelsen, steeds ook met tegenspeler Nikolaj Lie Kaas. Het is een combinatie die soms wat uit de bocht vliegt in absurde hilariteit, maar het nooit nalaat om films te maken die vervolgens in je geheugen gegrift blijven staan. Jensen is overigens ook een gevierd scenarist, die meerdere films van Susanne Bier heeft gepend. Brothers, After the Wedding en Oscarwinnaar In a Better World; allemaal zijn ze uit de pen van deze filmmaker gevloeid.
Iets wat Jensen onder andere graag doet, is spelen met de verwachtingen waar verhalen als deze naartoe gaan. Als Riders of Justice zich misschien ergens mee laat vergelijken, is dat het werk van de Ierse filmer en toneelschrijver Martin McDonagh (In Bruges): scherpe dialoog, kleurrijke figuren en zeer eigenzinnig. Het wordt gebracht met een gevoel voor humor dat je net moet kunnen accepteren. Maar ook met een onverwacht oprecht sentiment voor de personages die we in deze merkwaardige wereld volgen, en een boeiend basisidee dat zwaar op de proef wordt gesteld. Alleen doet deze film er misschien ietwat lang over om duidelijk te maken waar hij nou precies over gaat.
Als je niet voortijdig afhaakt, krijg je een explosieve finale met Mikkelsen die in al zijn bruutheid van het scherm af spat. En ook met een netjes geknoopt strikje om het absurdistische karakter van de rest van het verhaal. Dit is misschien niet Anders Thomas Jensen op topsterkte, maar hij levert wel een film af die zich onderscheidt van alles wat er momenteel nog meer te zien is. Riders of Justice is origineel, zet je aan het denken en laat je iets voelen. Dat dus.
