Regie: Tetsurō Araki | Scenario: Gen Urobuchi | Cast: Jun Shison (Hibiki), riria. (Uta), Sayaka Senbogi (Unagi), Mamoru Miyano (Shin), e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2022

Tokio in de nabije toekomst is onbewoonbaar verklaard. Een jaar of vijf geleden regende het mysterieuze gigantische bubbels. Op de bekende rode Tokiotoren, het Japanse equivalent van de Eiffeltoren, vond een enorme explosie plaats. De hele stad belandde in een enorme bubbel en de bewoners trokken weg. Maar de deels verwoeste stad werd weer ingenomen door een groep krakers. Onderling doen ze aan freerunwedstrijden om zo hun levensmiddelen te winnen.

Dit is grofweg het uitgangspunt van de speciaal voor Netflix gemaakte animefilm Bubble. Het dystopische beeld van een grotendeels verlaten en overwoekerde Japanse hoofdstad is een grote sfeermaker. Bovendien zijn de merkwaardige bubbels aan de haal gegaan met Newtons zwaartekrachtwetten. Bij de wedstrijden moeten de deelnemers koste wat kost voorkomen dat ze in de 'mierenleeuwenkuil' belanden: een enorme draaiende roze kolk die een zekere dood betekent. Het zijn dankbare elementen voor flitsende animaties.

Veel anime draait om buitenbeentjes en het vinden van je zielsverwant, hoe veel je ook van elkaar verschilt. Tetsurō Araki's vijfde avondvullende animatiefilm is hierop geen uitzondering. Bubble draait met name om de zonderlinge Hibiki, een teruggetrokken jongen die altijd een koptelefoon op zijn hoofd heeft maar ook een begenadigd atleet is. De reden voor zijn afzonderingsgedrag leren we later kennen. Als de jongen naar de toren wordt getrokken dreigt hij bijna om te komen. Hij wordt gered door een meisje met knalblauw haar, dat door de groep al snel 'Uta' ('Lied' in het Japans) wordt gedoopt.

Araki wisselt actie van het rennen en springen over de ruïnes van de metropool af met een verhaal over het vinden van je lotsbestemming en het verzoenen met je verleden. Het verdient niet bepaald de originaliteitsprijs. Uta is een typisch animemeisje met enorme ogen met wel duizend weerspiegelingen. Haar rol wordt gaandeweg steeds duidelijker, een proces dat je als kijker samen met de andere renners doormaakt. Toch blijft veel verscholen in geheimzinnigheid en dat gaat op den duur toch wat tegenstaan, omdat er weinig consistentie in haar karakter zit.

Wat Araki nou het belangrijkste heeft gevonden bij zijn film blijft in mysteriën en vooral vaagheden gehuld. Dat wat toch nog heeft meest voelt als een liefdesverhaal van twee buitenbeentjes wordt voortdurend doorsneden met actie die niet altijd het verhaal vooruithelpt. Met de komst van een rivaliserende bende, die over slimme technologische foefjes beschikt, wordt het er ook allemaal niet duidelijker op. Zelfs tijdens de aftrap duurt het even tot we weten in wat voor situatie we terecht zijn gekomen. Gelukkig legt een van de personages het later allemaal nog uit.

De actie is wervelend en doet denken aan levels in een computergame. Het leidt alleen zoals gezegd tot bijzonder weinig. Als verhaal en actie samengaan in de afsluitende akte dan vallen wel wat meer zaken op hun plek. Toch blijkt dan ook dat Bubble vooral drijft op los zand. Het is een aaneenrijging van interessante ideeën die zich maar lastig tot een eenheid laten smeden.

Dat het er visueel gezien allemaal waanzinnig uitziet is dan ook een welkome goedmaker. Maar wanneer de aftiteling over het scherm rolt moet je toch concluderen dat het heel lastig uit te leggen is waar je nou de hele tijd naar hebt zitten kijken. En ook blijft er de prangende vraag wat nou eigenlijk belangrijker is: actie of verhaal? Bij geslaagdere animatiefilms hoef je deze vraag nooit te stellen.

Bubble is te zien bij Netflix.