De fotokunstenares Nan Goldin neemt het op tegen miljardairsfamilie Sackler. Deze dynastie heeft een imperium gebouwd op het fabriceren van pijnstillers, en naar verluidt willens en wetens miljoenen Amerikanen verslaafd gemaakt aan zogeheten opioïden. Pijnstillers, zoals OxyContin, zijn in enorme ladingen voorgeschreven door artsen, en in honderdduizenden gevallen met dodelijke gevolgen. Maar wat vooral steekt, is dat de naam Sackler prijkt op allerlei museumgebouwen.
De Sacklers wassen hun handen in onschuld, door enorme bedragen te doneren aan musea over de gehele wereld: het Guggenheim, het Louvre, Tate Modern en noem ze maar op. De documentaire All the Beauty and the Bloodshed volgt Nan Goldins actiegroep P.A.I.N. - wat staat voor 'Prescription Addiction Intervention Now' - terwijl die op artistieke wijze actie voert in tal van museumgebouwen. Het verhaal begin in The Met, waar haar medestanders een antieke marmeren vijver vol smijten met lege medicijnverpakkingen. Het doel: die naam Sackler moet verdwijnen.
Toen Edward Snowden in juni 2013 in een hotelkamertje topgeheime informatie met de wereld deelde, over hoe geheime agentschappen hun eigen burgers afluister(d?)en, was Laura Poitras daar fysiek bij. De filmmaakster legde met de camera in de hand een belangrijk stuk wereldgeschiedenis vast. Met de film die ze erover maakte, Citizenfour, won ze in 2015 terecht de Oscar voor de beste documentaire. Zelden zie je iets wat zó van levensbelang is voor je ogen voltrekken.
Het verhaal van All the Beauty and the Bloodshed mag dan minder geopolitieke implicaties hebben, Poitras slaagt er wel opnieuw in om een reeks historische gebeurtenissen te registreren. En dat is niet eens de kracht van deze docu. Want ze verweeft de vertelling van de protestacties en de rechtszaken met het persoonlijke verhaal van de vrouw erachter, Nan Goldin. Zij is zelf jarenlang verslaafd geweest aan deze pijnstillers. Het begon zogenaamd onschuldig met een doktersrecept, en escaleerde al snel in een diepe, levensomvattende verslaving.
Maar dit gevecht is ook, om met de Amerikanen te spreken, zeker niet haar eerste rodeo. Goldin groeide op met een oudere zus die van psychische problemen werd beticht, en die van gesticht naar pleeggezin werd gestuurd. Zelf leidde ze in de jaren zeventig en tachtig een zwaar bestaan in de New Yorkse kunstwereld, en groeide uit tot een van de grote voorvechters voor publiek bewustzijn tijdens de aidsepidemie. Nan Goldin is een vechter. Het zit inmiddels volledig in haar persoonlijkheid ingebakken en bovendien heeft ze een uitstekend kunstenaarsoog. Er is geen beter kopstuk voor deze strijd.
Verwacht van All the Beauty and the Bloodshed geen journalistieke productie, waarin hoor en wederhoor is toegepast. De Sacklers kunnen hun zegje niet doen, en dat is duidelijk ook niet de missie van filmmaker Poitras. Goldin is onze innemende hoofdpersoon, en we krijgen van haar zowel de mooie als de lelijke kanten voorgeschoteld. Maar uiteindelijk kun je niets anders dan bewondering hebben voor deze fotograaf die een steenrijke familie op zijn minst een deukje probeert toe te brengen.
All the Beauty and the Bloodshed voelt weliswaar in vorm als een vrij standaard documentaire, maar schijn bedriegt. Poitras ontpopt zich als puzzelaar, die met de vele stukjes van Goldins leven een haarscherp en volledig eigen beeld weet te scheppen. Iedere verhaallijn wordt uiterst zorgvuldig opgebouwd. De persoonlijke vertellingen van Goldin over haar kring van kunstenaarsvrienden zijn diep ontroerend, en elke slag die door P.A.I.N. wordt gewonnen geeft een injectie van euforie. Citizenfour schreeuwde als film: "Ik ben belangrijk!". All the Beauty and the Bloodshed fluistert het.
