Na het regisseren van een tal van documentaires waagt de Belgische regisseur Christophe Hermans zich aan zijn speelfilmdebuut. In het ingetogen La Ruche toont hij hoe een bipolaire moeder het leven van haar drie tienerdochters regelmatig op z'n kop zet.
Het verhaal van La Ruche wordt verteld vanuit het perspectief van oudste dochter Marion. Als oudste zus neemt ze een hoop verantwoordelijkheid op haar schouders, verantwoordelijkheid die haar moeder Alice op zich zou moeten nemen maar vanwege haar bipolaire stoornis niet kan dragen.
Marion doet er alles aan om het gezin - dat zich om onbekende reden al zonder een vader moet redden - bij elkaar te houden. Een loeizware taak voor een jonge vrouw die in de bloei van haar leven staat en droomt van een reis naar Brazilië. Marion leeft daardoor continu in een tweestrijd.
Alice laat haar dochters, die ze liefkozend haar lelijke eendjes noemt, regelmatig aan hun lot over. Ook jaagt ze hen regelmatig de stuipen op het lijf met haar depressieve buien. Iedere dochter gaat anders om met de buien van hun moeder. Claire, de middelste dochter, verliest zich in destructief gedrag en komt regelmatig ladderzat thuis met een net zo dronken gast. De jongste dochter Louise, gespeeld door Sagniers echte dochter, is nog te jong om in te zien dat dit geen houdbare en veilige situatie is, en gehoorzaamt haar moeder. Ze stikken, zoals Claire het verwoordt.
La Ruche is een intieme film waarin de stilte de verstikkende situatie van het gezin benadrukt. Het grootste gedeelte van de film speelt zich af in het appartement waar het viertal woont, de personages zitten gevangen in de kaders die de muren en deurposten vormen. Iedereen wil het beste voor elkaar, maar wat is het beste? Vechten, vluchten of je staande houden in het behouden van het bekende?
Dat Hermans een degelijke achtergrond heeft in documentaires is goed terug te zien. Deze ervaring zit hem niet in de weg, integendeel. De observerende en toch beklemmende stijl van La Ruche hint naar de films van de gebroeders Dardenne. De intensiteit van de film wordt versterkt door het knappe acteerwerk van Sagnier, Breyer, Taquin en Duvauchelle. Laatstgenoemde maakt ook nog eens haar acteerdebuut.
De heldere momenten van Alice leveren liefdevolle en hoopvolle scènes op. Je wilt geloven dat het goedkomt. Dat de dochters op een gezonde en zorgeloze manier hun vleugels kunnen uitslaan, wetende dat ze altijd naar hun veilige thuisbasis kunnen terugkeren. Ondertussen weet je beter, jammer genoeg.
