Regisseur Adam Rehmeier beschrijft Dinner in America als zijn liefdesbrief aan de vroege jarennegentigpunkscene. Het verhaal over de sociaal ongemakkelijke Patty die op onverwachte wijze in een liefde met pyromane punk rocker Simon verzeild raakt is dan ook even excentriek als het muziekgenre.
Een rebelse punkrockartiest die tijdens een vlucht voor de politie in aanraking komt met een onschuldig buitenbeentje (dat stiekem groot fan is van zijn wilde muziek) is een prima uitgangspunt voor een ontroerend 'boy meets girl'-verhaal. De zeer uitgesproken stijl van Dinner in America geeft de bekende verhaallijn een nieuw uiterlijk.
De toon begint niet al te serieus. De focus ligt in de eerste helft van de film voornamelijk op de humor. Een wild en boos klinkend deuntje tijdens absurde situaties zet meteen een zelfbewuste sfeer. Bizarre gebeurtenissen worden versterkt door close-ups en door de manier waarop deze creatief achter elkaar zijn geplakt. Het benadrukt de komische elementen waardoor de humor en de intenties sterker overkomen.
Ook het over de top acteerwerk maakt duidelijk dat alles met een korreltje zout opgevat mag worden. De dialogen zijn hier ook op ingesteld, maar weten soms geen maat te houden. Wie van dit soort geratel houdt, zal aardig in een deuk liggen, maar voor anderen kan het overkomen als gebrabbel en geforceerd grappig willen zijn. Wat deze chaotische stukjes in elk geval bereiken is dat ze de personages een eigen uitstraling geven, op het karikaturale af, waardoor het interessant is om naar ze te kijken.
De tweede helft van de film is wat serieuzer en samenhangender. De gevoelens en persoonlijke problemen van Patty en Simon komen op een minder overdreven en meer sympathieke manier aan bod. Toch blijven hun karakters wat onderbelicht en hun ontwikkeling voorspelbaar. Een emotioneel stempel weet de film daardoor niet te drukken.
De unieke opbouw, waarin de rebelse en excentrieke energie van punkrock effectief naar voren komt, compenseert wel voor deze onbenutte potentie. Wat anders een zoetsappig liefdesverhaal geweest zou zijn, is nu een rollercoaster van humor, agressie en absurdisme. Door de minder afgezaagde insteek gaat de relatie tussen de personages meer leven. Voor iedereen wat wils dus: humor, energie en een schattig liefdesverhaal.
