De verplegers Anu en Prabha raken verstrikt in noodlottige liefdesrelaties terwijl ze hun leven vorm proberen te geven in het constant veranderende Mumbai. All We Imagine as Light is een prachtige reflectie op het leven van moderne, verliefde vrouwen in het huidige India.
Prabha en Anu zijn prachtig complexe personages. Prabha's man is verhuisd naar Duitsland en sindsdien heeft ze niks meer van hem gehoord. Stiekem is ze verliefd op een dokter in het ziekenhuis, maar ze durft haar verlangens niet te bevredigen. Ze woont samen met Anu, een hindoe die haar oogje heeft laten vallen op een moslim, Shiaz.
Regisseur Kapadia laat zien hoe politiek de liefde is in India. Sociale conventies bepalen met wie je mag trouwen of überhaupt een relatie mag hebben. In een interview vertelt hij: "Het is moeilijk om buiten je sociale kring te trouwen of lief te hebben. Familie en vrienden hebben veel controle en invloed op je keuzes daarin."
All We Imagine as Light drukt liefde dan ook niet uit in grote gebaren, maar in kleine, alledaagse momenten, zoals het bereiden van een maaltijd voor elkaar. Veel moet in het geheim plaatsvinden. Zo tonen Anu en Shiaz hun liefde aan elkaar via appjes en het stiekem knuffelen in de trein. Het doordrenkt de film met romantische spanning en een intiem gevoel.
Romantische liefde is niet de enige liefde die aan bod komt. De complexe vriendschap tussen Anu, Prabha en Parvaty, de ziekenhuiskok, staat centraal en brengt de film tot leven. Hoe ze elkaar helpen en met elkaar lachen, is hartverwarmend. Het is verfrissend om te zien dat vriendschap meer aandacht krijgt dan romantische liefde.
Kusruti en Prabha zijn magnetisch. Hun acteerprestaties verschillen erg, maar zijn beide fenomenaal. Kusruti straalt de melancholie en de zelf opgelegde terughoudendheid van haar personage krachtig uit. Prabha toont juist het tegenovergestelde, de duizelingwekkende gevoelens van jonge kalverliefde. Deze clash maakt de relatie niet alleen complex, maar ook zeer interessant. Beide actrices verbeelden het innerlijke van hun karakters op subtiele, maar overtuigende manier.
All We Imagine as Light is een cinematografisch hoogstandje. De rijke diepblauwe en paarse tinten van Mumbai, waarin de personages bijna verdwijnen, definiëren de visuele uitstraling van het eerste deel van de film. In het tweede gedeelte wordt dit afgewisseld met de frisse bruine en groene kleuren van het platteland. Regisseur Kapadia wilde hiermee het verschil weergeven tussen het platteland en de stad, en tussen het regenseizoen en het droge seizoen. Het resultaat is dat bijna elk beeld een prachtig schilderij is om in te verdwijnen.
De omgeving is niet alleen te zien, maar ook uitgebreid te horen. Mumbai voelt als een personage en is op de achtergrond constant aanwezig met geluiden van de trein, het verkeer en de onophoudelijke regen. Op het platteland heerst de ruis van de zee en het gieren van de wind. Het geluidsontwerp versterkt de intieme sfeer.
De stad heeft een ook een andere functie in de portrettering van huidig India. Parvaty moet haar huis verlaten voor de bouw van wolkenkrabbers, een alomtegenwoordig probleem in Mumbai. Arbeiders worden gedwongen te vertrekken wanneer lokale fabrieken sluiten om plaats te maken voor nieuwe gebouwen. Hoewel Parvaty's personage helaas wat op de achtergrond blijft en scherp politiek commentaar uitblijft, is All We Imagine as Light een prachtige meditatie op het leven van de moderne vrouw in India.
