Een alien met tentakels kruipt in 1982 uit een zinkgat in Schijndrecht en absorbeert een bouwvakker die de fundering voor een nieuw huizenblok legt. Drieënveertig jaar later (nu dus) maakt het ding zijn volgende slachtoffer: het hondje van de schoonmoeder van Amin, die zijn vriendin nou nog zo had beloofd om op het diertje te letten. Na het hondje gaat het trouwens snel. De blauwe kots die van mensen alien-zombies (of zombie-aliens) maakt wordt een ware epidemie in de Amsterdamse wijk. Straatcoaches Amin en Mitch binden de strijd aan om hun wijk te redden. Niet alleen van de apocalyps trouwens, maar ook van hebberige projectontwikkelaars.
Straatcoaches vs Aliens is de nieuwste film van Michael Middelkoop die vorig jaar een Gouden Kalf won voor zijn regie van Dit Is Geen Kerstfilm. Dat was op zich al rijkelijk beloond, maar met terugwerkende kracht zou hem het prestigieuze beeldje misschien zelfs afgenomen moeten worden, want Straatcoaches vs Aliens is nog slechter dan je op basis van de titel zou verwachten. De belofte is een geinige persiflage op buitenaardse-invasiefilms, maar een dergelijke productie hoort luchtig en vlot te zijn, niet geforceerd en stroperig.
Om met het positieve te beginnen: er valt best wel wat te grinniken in deze Nederhorror/scifi-komedie. Sommige stukjes dialoog zijn gevat en de computergegenereerde en praktische effecten zien er (waarschijnlijk) opzettelijk zó beroerd uit dat ze wel een glimlachje tevoorschijn weten te toveren. Het slechte nieuws is dat dat het enige is waar de kijker blij van wordt. Een vijftal goede grappen is echt te weinig om een film van anderhalf uur door te komen. Is een hoog stemmetje door een heliumballon anno 2025 nog grappig? Absoluut niet!
En dan hebben we het nog niet eens over het luie plot, het statische camerawerk en de op zijn zachtst gezegd wisselende acteerprestaties. Oscar Aerts als Instagramgeile wijkagent is nog het leukst, maar hij moet wel oppassen dat hij geen vastgeroest typetje in het Nederlandse filmlandschap gaat worden, of is dat al een gepasseerd station? De rest van de cast wisselt aardige momenten af met vreselijk ongeïnspireerd acteerwerk.
Lineke Rijxman, als minister-president die de crisis in Schijndrecht moet bezweren is goed op dreef, maar dieptepunten zijn André Dongelmans en Michiel Romeyn die half slapend hun gage hebben geïncasseerd. Naast de houterige vertolkingen vormt de verstaanbaarheid van de acteurs een probleem. De geluidstechniek is suboptimaal en de personages zijn simpelweg vaak lastig te begrijpen. De meeste protagonisten spreken straattaal en als je niet met dat vocabulaire bekend bent, ontgaat je veel.
De acteurs worden trouwens niet geholpen door de vreselijk statische mise-en-scène. In veel gevallen zien we de personages netjes naast elkaar op een gebeurtenis reageren, gezichten recht naar de camera. Aliens verschijnen, mensen veranderen in zombies en pistolen worden getrokken, maar iedereen lijkt met hun voeten aan de grond vastgelijmd. Wel gebarend en (om de beurt) pratend, maar zonder enig aanstalten te maken om aan de bevriezende blik van de vrijwel stilstaande camera te ontsnappen. Bij de dialooggedreven familiekomedie Dit Is Geen Kerstfilm was dat geen probleem, maar in een actiekomedie verwacht je meer dynamiek.
In plaats van volledig op luchtige grappen en gebeurtenissen in te zetten, proberen Middelkoop en de andere schrijvers ook nog een dosis serieuzere vriendschaps- en relatieproblematiek te injecteren. Amin heeft het aan de stok met Mitch en met zijn vriendin, maar leert onder druk van de alien-zombie-apocalyps natuurlijk enkele wijze lessen. Ook maatschappelijke thema's, zoals projectontwikkelaars die inzetten op yuppenwoningen en de oorspronkelijke bewoners van de wijk laten stikken, zijn zo simplistisch en belerend gebracht dat de film nauwelijks onder persiflage valt te categoriseren.
