in Recensies
Update:
Bryan Johnson's 'speed of aging' is 0,69. Dat betekent dat voor elk kalenderjaar, zijn lichaam maar acht maanden ouder wordt. De 45-jarige techmiljonair doet het met een simpele truc: dagelijks honderddertig pillen slikken en jaarlijks twee miljoen uitgeven. In zijn haast religieuze zoektocht naar de fontein van de eeuwige jeugd maakt hij gebruik van zonlichtlampen, sportprogramma's, elektromagnetische stimulatie, plasma-injecties, risicovolle gentherapieën in Honduras, en een sta-bureau. Don't Die: The Man Who Wants to Live Forever gaat over het leven van deze excentrieke 'health Jesus'.
De grootste kritiek op hem wordt al in de inleiding geadresseerd. Meteen wordt toegegeven: het is een megalomaan, narcistisch project dat onmogelijk is voor iedereen zonder de financiële mogelijkheden. Ook andere schaduwzijden worden benoemd. Zo leren we over een rechtszaak: Johnson verbrak zijn verloving toen zijn verloofde borstkanker kreeg. Ook blijkt er - hoe kan het ook anders - een verdienmodel in het spel. Johnson verkoopt 'ultimate extra virgin olive oil' voor zestig dollar, terwijl het volgens deskundigen net zo effectief is als het huismerk uit de supermarkt. Het houdt Jezus nog even met beide voeten op de grond.
Om de kritiek over de olijfolie te ontwaren, moet je de documentaire snel pauzeren als de krantenkop voorbijschiet. De docu eindigt met een opbeurende boodschap en er loopt een eurodancebeat over de credits. Dus uiteindelijk moeten we het ook wel gewoon heel gaaf vinden allemaal. Johnson wordt op het einde door journalist Ashlee Vance als een soort filosoof gezien, die een punt wil bewijzen over hoe ongezond de samenleving is en wat er allemaal mogelijk is op het gebied van de wetenschap. Niet gespeend van vreemde of zelfs schadelijke trekjes, maar een interessant startpunt.
Om dat startpunt verder te helpen zijn de bijdragen van de wetenschappers een oase in een woestijn van ruis. Maar hun clipjes zijn een mager bijgerecht in een erg afgewogen maaltijd - Johnson zelf zweert bij 2000 calorieën per dag en zegt altijd honger te hebben. Ook de wetenschappelijke uitleg over gentherapie, verpakt in kleurrijke graphics, gaat veel te snel. Het heeft meer als doel te overweldigen dan om echt wijzer te maken.
Don't Die is dan ook het best bekeken als een humaninterestprofiel over Bryan Johnson, die daarbij best kwetsbaar overkomt. Het gaat over zijn problemen met zijn huwelijk, mentale gezondheid, burn-outs en zijn strenge opvoeding bij de mormonen. Johnson heeft afscheid van die eerdere versie van hemzelf genomen en focust zich nu volledig op onsterfelijk worden.
Zijn paradigma daarbij is om je geest buitenspel te zetten en blind de wetenschap te volgen. De documentaire wordt pas echt interessant als Johnson ook moet erkennen dat eenzaamheid, een probleem voor een gescheiden, lichtelijk ongemakkelijke techmiljonair, ook slecht is voor je gezondheid. Hij heeft het dan ook moeilijk als zijn beste vriend Talmadge, tevens het enige kind met wie hij nog contact heeft, naar de universiteit gaat. We zien Johnson huilen in een supermarkt bij het samen uitzoeken van spullen en zien daarmee ook de geest het weer heel even overnemen van de ratio.
In tegenstelling tot Bryan Johnson wordt Don't Die af en toe wel iets trager. En hoewel de documentaire een breed net uitgooit als het om criticasters gaat, had men daar inhoudelijk meer op in kunnen gaan. De documentaire is echter wel mateloos interessant en een uitgebreid persoonlijk inkijkje in de man achter de Don't Die-cultus. Uiteindelijk komt het neer op wat een van de wetenschappers over Johnson zegt: "It's not science. It's attention." Dat geldt ook voor deze documentaire, zowel in positieve als in negatieve zin.
Don't Die: The Man Who Wants to Live Forever is te zien bij Netflix.
