Princesa Adormecida ('de slapende prinses') is een Braziliaanse jeugdfilm over een meisje dat op haar zestiende ontdekt dat ze een prinses is. Haar biologische vader is een lord en daarom is Rosa blijkbaar van koninklijke bloede of zoiets (volgens deze film werkt dat in Liechtenstein zo). Haar ware afkomst is altijd geheim gehouden omdat een gemene vrouw, die beschikt over een heel arsenaal aan Mission Impossible-achtige gezichtsmaskers, haar dood wil. Rosa zélf wil niets liever dan ontsnappen aan de kostschool en de helikopterende adoptievaders die haar hebben opgevoed. En wat 'mond-op-mond-actie' zou ook niet verkeerd zijn natuurlijk.
De openingsscène van Princesa Adormecida is al meteen zo onlogisch en verwarrend dat iedereen die nog bereid was door de goedkope façade heen te kijken, waarschijnlijk alsnog afhaakt. Het slaat gewoon nergens op wat zich voltrekt. Een kind van vijf moet op een baby passen. De Polizei, zoals de commissaris in Liechtenstein zichzelf graag noemt, spreekt verder vloeiend Braziliaans-Portugees. En een moordenares verschijnt ten tonele, waarvan pas tegen het eind van de film duidelijk wordt waarom zij überhaupt zo in Rosa - of eigenlijk Áurea, haar prinsessennaam -geïnteresseerd is.
Als het verhaal zich naar de kostschool in Belo Horizonte verplaatst, vijftien jaar later, wordt het er niet veel beter op. De motivaties van de personages zijn zo bizar dat zelfs de tieners waar deze film voor bedoeld is zich wel even achter de oren zullen krabben, laat staan eventuele volwassenen die verplicht mee moeten kijken. Zo wordt Rosa's ware identiteit voor de wereld en voor haarzelf verborgen gehouden, maar vertellen haar adoptievaders wel constant het verhaal over de prinses van Liechtenstein die zogenaamd als kind vermoord werd. De vaders houden zelfs een hele map met krantenartikelen bij en Rosa vertelt het vrolijk door in een spreekbeurt voor de klas.
Ook de rest van de verwikkelingen zijn van elke logica gespeend. Een groot deel van het plot is gebaseerd op een bijenallergie en alles moet natuurlijk eindigen op een adellijk bal. De mannen die Rosa hebben geadopteerd (drie broers, want dat kan blijkbaar in Brazilië) zijn trouwens niet te harden, maar dat geldt voor de gehele cast met uitzondering misschien van Pietra Quintela in de hoofdrol. Natuurlijk stroomt het warme Latijns-Amerikaanse bloed door de aderen van de protagonisten, maar een pak minder overdreven had wel gemogen.
Princesa Adormecida is het soort film waarvan het tijdsverspilling is om die te ondertitelen en naar het Nederlandse Netflix te halen. Niemand blijft langer dan een paar minuten bij deze troep hangen, ook de leden van de doelgroep niet. Als de film de lage productiewaarden nou nog had gecompenseerd met een gevat script, wat toch niet zo veel hoeft te kosten, dan was er tenminste één reden geweest om de slapende prinses wakker te maken. Het was eigenlijk beter geweest als de moordenares gewoon bij haar eerste poging was geslaagd. Mooi zo, aftiteling graag!
Princesa Adormecida is te zien bij Netflix.
