Gooi een waargebeurd verhaal over een doodziek kind, strijd tegen alcoholisme, een race naar het ziekenhuis en een scheutje Christelijke bezinning in de pot en je krijgt een behoorlijk voorspelbare film over menselijk leed, naastenliefde en de kracht van het goede. Voeg tweevoudig Oscarwinnaar Hilary Swank toe en ineens is het geen vreselijk goedkope 'feel-good tearjerker' meer, maar een acceptabele film over iemands opmerkelijke bemoeizucht die de redding bleek voor een wanhopig gezin.
Weduwnaar Ed heeft twee dochters, waarvan de jongste op een levertransplantatie wacht. Vanwege haar positie op de lijst kan het jaren duren voordat er een donororgaan beschikbaar is. Michelle heeft echter nog maar een jaar te leven, zo is de prognose. Ed verzuipt inmiddels tussen de onbetaalde ziekenhuisrekeningen. De stugge dakdekker is echter zeer huiverig om hulp te accepteren, zeker wanneer een onbekende kapster opeens op de stoep verschijnt (op basis van een krantenartikeltje over het zieke meisje) om het gezin psychologisch en financieel bij te staan. De kracht van deze Sharon: zíj accepteert geen nee, van niemand.
De zwakte van Sharon is echter dat ze nogal verslavingsgevoelig is. Gedurende de film worstelt ze met alcoholisme. Haar passie om Michelle te redden door fondsen te werven, schuldeisers de mond te snoeren en de media in te schakelen, lijkt ook sterk op een verslaving. Maar goed, beter dat dan de fles natuurlijk.
Hoewel Sharon een nogal aanwezige persoonlijkheid heeft, wordt ze door Hilary Swank neergezet met de nuance die haar acteren vaker kenmerkt. Sharon is duidelijk een persoon die door het leven getekend is en daar op haar eigen manier een positieve draai aan te geven. Zoals zij zelf erkent: "ik weet dat ik door Michelle te redden, mijzelf redt."
De imponerende vertolking van Swank is de as van de film waar de andere aanwezigen omheen draaien en dat is geen schande. De jonge meisjes zijn innemende en adequate acteurs, en Alan Ritchon (Reacher, Fast X) heeft de juiste uitstraling: van het ruwe bolster, blanke pit-type arbeider, die door de opstapelende problemen het overzicht is verloren, maar toch weerstand heeft om de oplossing te accepteren. Qua acteren wordt er niet veel meer van hem gevraagd dan een grom of gemompel hier en daar (Sharon omschrijft Ed als "de saaiste, meest betrouwbare man op aarde") en dat gaat hem prima af.
De climax van de film komt niet als verrassing. Het is de hartverwarmende redding van Michelle die vanaf de eerste seconde buiten kijf stond. Ed, Sharon, vrienden en collega's, iedereen spant zich tot het uiterste in om het leven van dit zieke meisje te redden. Via lokale media worden ook talloze onbekende 'ordinary angels' ingeschakeld in de race tegen de klok.
Deze triomf van het individu en het collectief (en God?), van het gewone en het ongewone heeft echter ook een schaduwzijde. De gezondheidssituatie van Michelle en de financiële situatie van Ed zijn natuurlijk nijpend, maar niet elk kind heeft een Sharon ter beschikking die van de zaak een haast publieke aangelegenheid maakt. Moeten de middelen naar de behoeftigen gaan die het meeste media-aandacht weten te genereren en waar persoonlijk het hardst voor wordt geknokt? Het klinkt als azijnpisserrij bij een film als deze, maar toch heeft de volgende uitspraak van Ed ook iets wrangs: "Als we er niet voor zonsondergang zijn, geven ze de lever aan de volgende op de lijst."
Ordinary Angels is te zien bij Netflix.
