Een eenzame woning op een plek in Oklahoma waar ooit gewassen groeiden. Mensen vertellen hier over de tijd toen de tarwehalmen groen waren. Nu is er slechts een woestenij geteisterd door stormen van zand en stof. Het stof dringt door de kieren en spleten het huis binnen, bedekt het meubilair en veroorzaakt dodelijke ziekten bij de kinderen. Inderdaad, Hold Your Breath voelt af en toe als een proloog van Interstellar. Maar de hoogten van Christopher Nolans sciencefictionmeesterwerk bereikt Hold Your Breath nooit.
Een van de overleden kinderen laat twee zusjes en een moeder achter. Vader is naar het oosten getrokken op zoek naar betere oorden. Als hij genoeg geld naar huis stuurt kunnen Margaret en de twee meiden de trein nemen om zich bij hem te voegen. Tot dan moeten ze het zien te rooien met de bewoners van het besloten, gelovige gehucht waar vooral wordt geborduurd en gebeden voor regen om het stof weg te spoelen. De dreiging van de droogte is echter niet alleen van fysieke aard. Er zou een wezen bestaan dat in stof uiteenvalt en de mens, indien die dit inademt, tot kwade daden aanzet.
Dat laatste is waar Margaret het meest voor vreest. Hold Your Breath laat haar aftakelende realiteitszin zien en hoe schijnbaar toevallige gebeurtenissen het gedrag van een vrouw onder druk kunnen bepalen. De interpretatie van die gebeurtenissen maakt vijanden tot vrienden en omgekeerd. Meerdere personages krijgen te maken met paranoia en waanvoorstellingen. De grijze man ligt op de loer.
De werkelijkheid van het gebied dat door de verwoestende stofstormen in de jaren dertig de Dust Bowl werd genoemd leende zich eerder als beginpunt van John Fords The Grapes of Wrath uit 1940. In Hold Your Breath zorgen de haast Bijbelse omstandigheden echter niet voor een stroomversnelling van de gebeurtenissen, maar lijken ze die vooral af te remmen. Alles verloopt traag door toedoen van het ophopende stof: een wandeling naar een nabijgelegen boerderij of een bezoek van de sheriff moet met maskers voor het gezicht en de post komt niet meer aan.
De isolerende, claustrofobische omstandigheden en de constante dreiging van ziekte en dood zorgen voor een onheilspellende sfeer die doet denken aan (het begin van) de lockdownperiode enkele jaren geleden. Het acteerwerk van Sarah Paulson, Amiah Miller en Alona Jane Robbins als Margaret en haar dochters is intens: het lijden staat op hun gezichten te lezen. Jammer is echter dat dat drama iets te weinig pieken en dalen kent. Hold Your Breath schept de juiste voorwaarden voor een interessante psychologische thriller met een vleugje bovennatuurlijke horror, maar lost de verwachtingen niet helemaal in: er gebeurt simpelweg te weinig.
Zeker degenen die aan deze film beginnen in de hoop eens lekker te kunnen griezelen, komen bedrogen uit. De grijze man is meer mythe dan monster. Hold Your Breath gaat in de eerste plaats over de geestesgesteldheid van de protagonisten en is in zijn horroruitingen uiterst subtiel. Er is een hele akelige scène met een borduurnaald, maar verder moeten we het vooral met belofte en suggestie doen. Dat kan ook heel griezelig zijn, maar moet op een gegeven moment wel ergens toe leiden.
De drukkende, wanhopige setting wordt daarnaast vaak teniet gedaan door het schoon geschrobde voorkomen van Margaret en haar dochters. Ze houden hun drinkkopjes verheugd in de spaarzame regenbui om een paar druppels water op te vangen, maar zien er eigenlijk elk moment van de film uit alsof ze net uit een weldadig bad zijn gestapt. De stoflagen en deeltjes in de lucht zijn soms wel en soms niet aanwezig. Het verbreekt de illusie en dat is nou net wat deze film niet kan gebruiken, want veel meer dan sfeer heeft Hold Your Breath niet te bieden.
Hold Your Breath is te zien bij Disney+.
