Terwijl veel Amerikanen het getal dertien vermijden voor verdiepingen en vliegtuigstoelen kiest NASA in 1970 ervoor om Apollo 13 om 13:13 de ruimte in te lanceren. Voor bijgeloof is immers geen wetenschappelijk bewijs. Zul je net zien: het gaat mis. Het is een bekend verhaal dankzij de speelfilm Apollo 13, met Tom Hanks in de hoofdrol. Die film werd geprezen om zijn realisme, maar als documentaire doet het recent uitgekomen Apollo 13: Survival daar natuurlijk een schepje bovenop.
Regisseur Peter Middleton kiest duidelijk voor een zo waarachtig mogelijk eindresultaat en maakt daarbij veel gebruik van nog nooit eerder vertoonde opnames en archiefbeelden uit die tijd. De spaarzame wetenschappelijke uitleg wordt dan ook gedragen door oude nieuwsbulletins, waar experts met schaalmodellen uitleggen wat het probleem is. De voor de documentaire geënsceneerde beelden passen er goed bij, en verraden zich alleen door het veranderende aspectratio. Dat de hoeveelheid authentieke beelden evengoed niet oneindig is, blijkt als de documentaire in twee verschillende contexten hetzelfde shot van flight director Gene Kranz gebruikt.
De focus op oude beelden en de naadloze integratie van nieuwer materiaal helpt de immersie en geeft de documentaire een tijdloze aanblik. Verder valt op dat er nauwelijks ruimte voor achtergronden, zijtakken of technisch gebabbel is. Qua structuur en verhaallijn lijkt het dan ook sterk op een film. De documentaire diept een paar karakters uit, introduceert op een derde van de speelduur de crisis en eindigt zodra de 'reddingsboot' de Stille Oceaan in stort.
Apollo 13: Survival is dan ook geen zware kost die voortdurend aandacht vereist. Op een gegeven moment ontstaat zelfs het risico dat je te ver achterover gaat leunen. De meeste mensen weten namelijk hoe de missie van Apollo 13 eindigde en de titel zelf verraadt ook al dat het goed afloopt. Er zijn documentaires waarbij je toch weer gaat twijfelen omdat het zo spannend is, ook al weet je dat het goedkomt. Daar slaagt Apollo 13: Survival echter niet in. Zeker in het midden begint deze zelfs een beetje te kabbelen.
Tegen het einde worden enkele uitgekauwde astronautenclichés van stal gehaald. We hebben maar één planeet en die aardse problemen zijn eigenlijk maar klein als je bedenkt dat we het samen moeten rooien. Maar tegen die tijd heeft de subtiele schoonheid van de beelden en de sprekende details - bijvoorbeeld over de hartslag van de astronauten - je toch weer mee de ruimte ingeschoten en ben je er ontvankelijk voor. Een kleine brok in de keel weet het feelgood-verhaal uiteindelijk wel op te wekken.
Apollo 13: Survival is te zien bij Netflix.
