Wist je dat Hemmingway een kat met zes tenen had? In het Hemmingway-Huis in Key West, Florida is zelfs een hele kolonie van dergelijke gemuteerde dieren gehuisvest. Ook lopen er overal kippen op straat. Deze triviale feitjes zijn waarschijnlijk het enige wat je je herinnert na het zien van The Fabulous Four. Tenminste, als je geluk hebt.
Want je wilt absoluut geen geheugencapaciteit kwijt zijn aan het barslechte script, de matige acteerprestaties en het vrijwel complete gebrek aan komische momenten in deze wanvertoning. Voor de meeste films is wel een nichepubliek, maar hier betreft het dan waarschijnlijk de mensen die pertinent tegen lachen in de bioscoop zijn. The Fabulous Four mikt met zijn bejaarde cast en bespiegelingen over ouderdom natuurlijk op een publiek op leeftijd, maar dit mag je die arme drommels toch echt niet aan doen. Deze doelgroep heeft het al lastig, want zoals een van de personages zegt: "Tijd is een dief." Nou, deze film steelt achtennegentig kostbare minuten.
De 'fabulous four' zijn vier middelbare schoolvriendinnen die dachten dat ze hun hele leven onafscheidelijk zouden zijn. Het centrale duo Marilyn en Lou is echter gebrouilleerd geraakt om een reden waar de film lang geheimzinnig over doet, maar die precies blijkt te zijn wat de kijker al vanaf het eerste moment dacht. Organische hennepkweker Kitty en serial cougar Alice moeten dan ook een smoesje verzinnen om Lou op de Floridase bruiloft van Marilyn te krijgen. Daar komt die kat met zes tenen weer in het spel.
Als het viertal eenmaal compleet is, wordt de kijker 'getrakteerd' op een aantal misverstanden, verzoening en dan toch weer niet en dan toch weer wel, een licht fysieke confrontatie (zeer licht) en natuurlijk de obligate vrijgezellenparty in een stripclub, compleet met brillen en haarbanden in penisthema. Deze film heeft een pikant randje, maar wil niet al te grof worden, wat in dit geval een minpunt is. Een beetje extra bloot en een paar echt platte situaties zouden het geheel al een stuk vermakelijker hebben gemaakt. Een advies dat alleen aan de allerslechtste komedies besteed is.
De verwikkelingen in The Fabulous Four zijn voorspelbaar, maar toch ook vreselijk geforceerd. In het plot spelen bijvoorbeeld een seksspeeltje en TikTok een rol, maar deze vormen eigenlijk alleen maar een kapstok voor een aantal flauwe grappen met een veel te lange aanloop. Dit geldt ook voor de serieuzere momenten. De confronterende tirades die periodiek worden afgestoken (een verplicht nummertje binnen het genre) komen soms geheel uit de lucht vallen en ook de ontwikkeling van de relaties en personages zelf voelt onnatuurlijk en lukraak.
Zo maken de vriendinnen er een behoorlijk punt van dat Lou een afstandelijk kattenvrouwtje is geworden dat sinds 1982 niet meer heeft gelachen, maar daar blijkt in haar voorkomen en gedrag tijdens de film weinig van. Ja, zij neemt onsympathieke beslissingen om het plot voort te stuwen, maar deze passen eigenlijk niet bij het personage zoals Susan Sarandon dat neerzet. Hetzelfde geldt voor de andere vrouwen die vaak willekeurig van gemoedstoestand en persoonlijkheid wisselen. Qua psychologie en simpele logica klopt er allemaal weinig van.
Een ondermaats script kan door de juiste acteurs soms nog wel tot een aanvaardbaar product worden omgevormd en op papier zou er muziek in de cast moeten zitten, maar de dialogen en plotontwikkeling van deze film zijn echt niet te redden. Het viertal uit de titel heeft ook weinig onderlinge chemie, al zijn er wel wat betere individuele momenten, vooral van Sarandon en Megan Mullally als de mannenverslinder die voortdurend op zoek is naar een verse toyboy. Bette Midlers acteren is inmiddels een farce geworden en dan niet op de leuke manier. Alle frisheid is weg, het is gewoon wat willekeurig geschreeuw hier en daar. Ja, de tijd is een dief.
