Er lijken twee soorten Koreaanse producties te zijn: film en series die zijn gemaakt met een internationaal publiek in gedacht, en die puur voor de Koreaanse markt. Hierin krijgt hun eigen cultuur alle ruimte die voor de meeste Nederlanders niet helemaal te volgen is. Er wordt bijvoorbeeld een willekeurige opmerking gemaakt, maar de muziek insinueert dat er zojuist iets is gezegd dat niet door de beugel kan. Of dat het grappig moest zijn. Wonderland voelt alsof het met één of twee teentjes in die categorie zit. Daardoor zijn er enkele momenten waarin het lastig meeleven is.
Wonderland is een bedrijf dat mensen de mogelijkheid biedt om via videochat in contact te blijven met overleden mensen of patiënten in een langdurig coma. De enige regel is dat die persoon niet mag weten, dat die momenteel leeft in een digitale wereld. De film volgt drie personages die hierin op verschillende wijze betrokken zijn, en welke impact dit op ze heeft.
Er is een moeder die van mening is dat ze haar dochtertje te weinig aandacht heeft gegeven en op deze manier nu na haar dood alsnog dagelijks contact kan opnemen. Een medewerker van Wonderland, die in de digitale wereld contact heeft met deze vrouw, is ondertussen op zoek naar zijn vader die hij nooit heeft gekend. En dan is er nog de vriendin van een man die ontwaakt uit zijn coma, waardoor zij ontdekt dat ze eigenlijk meer houdt van zijn aangepaste AI-versie dan de echte.
Dat is in theorie prima voer voor drama. Helaas laat de uitwerking veel te wensen over. In principe is het verhaal over de vrouw en de comapatiënt het sterkst, omdat dit het meest laat zien hoe het proces verloopt. De kijker heeft de virtuele vriend leren kennen die uiterst betrokken en sympathiek is. Dan ontwaakt de echte man. Die heeft even tijd nodig om bij te komen, maar begint zich daarna ietwat egocentrisch te gedragen.
Het is makkelijk om in de schoenen te staan van het personage van die vrouw, haar denkproces te volgen. In het geval van de vrouw die steeds contact opneemt met haar moeder en haar dochtertje is het simpelweg een kwestie van dat moeder gewoon plots besluit dat dit niet gezond is voor haar of haar kleindochter. Het verzandt in voorspelbare ruzies met de kleine meid.
De start is ietwat moeizaam omdat het wat meer opletten vergt om te onderscheiden wie precies wie is. Het tempo is traag. De gesprekken zijn niet altijd even boeiend. De muziek wisselt tussen moderne elektronische beats en potsierlijk orkestraal; vooral die laatste stijl benadrukt soms storend veel wat de kijker zou moeten halen uit het moment, bijvoorbeeld dat de toon eventjes komisch is.
Visueel is het een aparte bedoening. Het camerawerk is niet verkeerd, maar het oogt alsof het gedraaid is op middelmatige apparatuur en net iets teveel belichting waardoor het een tikkeltje goedkoop oogt. Sommige digitale effecten zijn prima, een andere keer kan het niet door de beugel (op een luchthaven is op de achtergrond te zien dat een geparkeerd vliegtuig rechtstreeks kan worden geboard vanuit een brede gang in plaats van die strakke, kleinere bruggen die aanwezig zijn op deze Koreaanse luchthaven - het lijkt wel alsof AI het plaatje heeft bedacht).
De boodschap lijkt te zijn dat kunstmatige intelligentie niet ingezet zou moeten worden om ons met overleden mensen te laten praten. Want dood is dood, en dat hoort zo. En die digitale kopieën van geliefden zijn niet honderd procent zoals de levenden. Maar tegelijkertijd is er een verhaallijntje dat focust op zo'n digitaal personage, wat vervolgens verloopt als Westworld: ze probeert de waarheid te doorgronden, en probeert te overleven voordat haar wereld ophoudt met bestaan.
Qua idee is het best interessant. Maar staat de conclusie niet al vanaf het begin vast? Dat het beter is om niet een digitale versie van onszelf in contact te laten blijven met geliefden nadat we zijn overleden? Alleen het coma-verhaallijntje biedt tenminste nog algemene kritiek op kunstmatige intelligentie, dat nep het nooit wint van echt - juist niet als nep speciaal gemaakt is om je naar de mond te spreken.
Wonderland is te zien bij Netflix.
