in Recensies
Update:
In 2022 kwam Ti West met de jarenzeventighommage X, over een filmcrew die op het Texaanse platteland stiekem een pornofilm opneemt, totdat het gezelschap wordt aangevallen door een moordlustig ouder echtpaar. Zes jaar na deze tragedie heeft hoofdpersoon Maxine Minx eindelijk Hollywood bereikt en doet ze auditie voor een echte rol. Maar Los Angeles wordt in 1985 geteisterd door de Night Stalker, waardoor de weinige vrienden die Maxine heeft regelmatig dood worden teruggevonden. Zit er iemand achter haar aan?
Nu Maxine een zekere status in de pornowereld heeft verworven, wordt ze regelmatig herkend. Altijd door mannen en altijd met een smerige glimlach: "Zeg, ken ik jou niet ergens van?" Maar ze wil een échte ster worden en dat kan alleen in Hollywood. Ze krijgt haar kans wanneer genreregisseur en no-nonsensebitch Elizabeth Bender haar cast in The Puritan II. Terwijl Maxine zich klaarmaakt voor de eerste rol waarvoor ze haar kleren (grotendeels) aan mag houden, wordt ze geschaduwd door een lugubere privédetective.
West is een meester in het recreëren van cinematische verledens. Samen met cinematograaf Eliot Rockett bracht hij met deze trilogie drie tijdperken terug op het witte doek gebracht. X greep terug op de groezelige horrorfilms van de jaren zeventig zoals The Texas Chain Saw Massacre en The Last House on the Left, terwijl prequel Pearl voornamelijk een donkere reflectie was van Klassiek Hollywood, met verwijzingen naar The Wizard of Oz en Mary Poppins.
Wie zich de jaren tachtig kan herinneren zal zich tijdens MaXXXine weer helemaal terug wanen in dit decennium. De soundtrack is uitmuntend, met nummers van Animotion, ZZ Top en Missing Persons. Zowel Brian De Palma-klassiekers Body Double en Dressed to Kill als het hele Italiaanse giallogenre worden aangehaald via setdecoratie, neonbelichting en het beeld van de moordenaar met zwarte handschoenen. En Maxines beste vriend Leon werkt uiteraard in een goede oude videotheek.
Het algemene plot doet denken aan Paul Schraders ondergewaardeerde meesterwerk Hardcore, waarin George C. Scott in de onderwereld van L.A. op zoek gaat naar zijn dochter. Net als Schrader haalt West alles uit de kast, waardoor MaXXXine vol geweldige ideeën en beelden zit, maar helaas ontbreekt er iets aan zowel de thematiek als het hart van de film.
Nog meer dan de retrostijl van West staan in deze trilogie de dubbeloptredens van Mia Goth centraal. In de twee voorgaande films speelde ze naast Maxine ook het personage Pearl. In X deed ze dat als hoogbejaarde dame, onder een dikke laag make-up, en in Pearl beklom ze als de titelfiguur het podium in de jaren twintig.
Zowel de verschillen als de overeenkomsten tussen deze twee personages droegen bij aan de vele lof die Goth voor haar optredens kreeg. Het is knap hoe de Britse actrice moeiteloos wisselt tussen twee verschillende Amerikaanse accenten en lovenswaardig hoe overduidelijk ze alles wat ze in zich heeft voor de camera presenteert. En ze kan schreeuwen als geen ander.
Maar dat neemt niet weg dat Maxine en Pearl geen personages zijn die je veel gunt. Hun diepste verlangens en die wens die ze allebei delen ("I wanna be a star") vereisen een zekere hardheid om te bereiken, wat resulteert in een apathische kijker. Je krijgt de indruk dat de makers geen van deze personages écht mogen. Dit wordt niet geholpen door Goth, die ondanks haar talent niet bepaald een charismakanon is. Haar acteerwerk is zeker technisch perfect, maar hetzelfde kan worden gezegd over een tractor of een papierversnipperaar. Die hebben ook geen ziel.
MaXXXine heeft misschien wel een ziel, maar is juist verre van perfect. Hoewel de gore wederom uitmuntend is en zeker de wat meer gevoelige bioscoopganger zal uitdagen, is het plot een ratjetoe. Verhaallijnen gaan helemaal nergens heen, bepaalde personages voegen geen krent toe (vooral Michelle Monaghan en Bobby Cannavale als detectives) en het einde is gewoon een flater. De feministische ondertoon waar cast en crew het in interviews over hebben komt totaal niet over.
De film loopt over van de stijl maar blijkt geheel inhoudsloos, wat helaas een probleem is waar West vaker mee kampt. Hiermee hebben West en Goth eigenlijk wel de perfecte ode aan de jaren tachtig gemaakt. Geen enkel ander decennium doet meer denken aan een glimmend, neon-reflecterend oppervlak dat een innerlijke leegte verhult.
