Als kind is het leven simpel. Eten, spelen, slapen en opnieuw. De emoties van een kind zijn nog basaal, maar het is een heel ander verhaal zodra de puberteit om de hoek komt kijken. Ouders afsnauwen, erbij willen horen, verveeld raken en vooral veel meer zorgen komen erbij. Zo ook voor Riley, de vrolijke snuiter die in het eerste deel haar verdriet heeft weten te omarmen en zo meer in balans kwam. Riley is nu dertien en die balans dreigt volledig te verdwijnen door een boel nieuwe emoties die haar leven beïnvloeden.
De eerste Inside Out was een regelrechte hit waarbij de verschillende emoties van de mens bijzonder goed en diepgaand werden uitgelegd in een leuk en kleurrijk jasje. Negen jaar na dato komt het tweede deel uit met een poging om Disney uit het slop te halen. Daar slagen de wezentjes in Rileys hoofd maar al te goed in. Dit tweede deel kent minstens zoveel emotionele diepgang en zal zowel kinderen als volwassenen bekoren.
De grootste kracht ligt in de herkenbaarheid van het verhaal en de bijbehorende emoties. Iedereen herkent op de een of andere manier de gevoelens van Riley en de overgang in haar leven. Riley verhuist met haar ouders naar een nieuwe plek, gaat naar de middelbare school en wil bij het ijshockeyteam horen. Een bijzondere portie stress komt hieraan te pas, maar ook frustratie. De emotie Plezier legt het af tegen de emotie Onzekerheid (Anxiety).
Amy Poehler is nog altijd even aanstekelijk vrolijk en vastberaden als in het eerste deel, maar Maya Hawke als de emotie Onzekerheid is de grote verrassing in deel twee. Zij weet perfect de drukte, angst, stress, paniek en controledrang te combineren die bij de emotie past. Ze brengt haar dialoog met veel energie en de kijker voelt de emotie in elke scène waar ze in zit. Vooral een scène waarin zij doordraait is een verhaaltechnisch en visueel hoogtepunt.
De scènes tussen Plezier en Onzekerheid werken enorm goed, omdat de personages prettig tegen elkaar afsteken. Ook de andere emoties zijn ontzettend leuk gespeeld. De interacties voltrekken zich met veel humor en de grappen treffen doel. Het hoogtepunt is de emotie Verveling (Ennui), die het meeste maakt van de schaarse momenten waar ze in zit. Er zijn daarnaast veel referenties die vooral volwassenen kunnen waarderen.
Met Inside Out 2 lijkt Disney zijn kernwaarden weer voorop te zetten door een menselijk herkenbaar verhaal te maken in een warm en vrolijk jasje. De ingewikkelde emoties worden perfect uiteengezet en begrijpelijk gemaakt. Dit tweede deel is een stap in de goede richting die Disney hard nodig heeft.
Wat zich in het hoofd van Riley afspeelt, is natuurlijk erg belangrijk, maar het verhaal van Riley zelf is het kloppende hart van de film. De menselijkheid van het plot zal iedereen raken. En met Pixar aan het roer zit het met de animatie ook wel snor. Zonder bijzonder vernieuwend te zijn, is de animatie vloeiend, scherp en vol detail. De visuele representaties van de emoties zijn zonder uitzondering speels en leuk.
Met een geweldig verhaal, nog betere prestaties van de stemacteurs en strakke animatie is Inside Out 2 op elk vlak een geweldig vervolg. Het enige wat enigszins tegenstaat is de lengte. Met een kleine anderhalf uur voelen sommige belangrijke plotpunten ietwat overhaast. Toch mag dit de pret niet drukken. Bij de kijker overheerst vooral Plezier. Pixar-magie in optima forma.
