In 2015 kwam Disney met de eerste Descendants-film op de proppen, de zoveelste poging van de filmstudio om zijn eigen reputatie op het spel te zetten. Het uitmelken van de populariteit van de grootste Disney-titels ging een nieuwe fase in. Centraal in de reeks staan de nakomelingen van de bekendste Disney-schurken, die niet alleen veel uiterlijke kenmerken van hun beruchte ouders hebben overgenomen, maar ook veel van diens persoonlijkheden. Er volgden reeds twee vervolgen, waarbij het boevenkroost verder werd uitgebreid.
Descendants: The Rise of Red is het vierde deel in de reeks, waarbij het voornamelijk draait om Red, de dochter van de Hartenkoningin uit Alice In Wonderland en tegenpool Chloe die Assepoester als haar moeder mag beschouwen. Strijdtoneel is nog steeds het fictieve koninkrijk Auradon, dat is gesticht door een inmiddels in echt verbonden Belle en het Beest. De slechteriken zijn verbannen naar een eiland, maar hun kids wordt een nieuwe kans gegund in Aurodon, waar ze op een prestigieuze school de strijd met elkaar en hun reputatie aangaan.
Deel vier kan wederom worden beschouwd als een spin-off, maar bevat de kenmerkende ingrediënten van de voorgaande delen. Niet alleen barsten de personages regelmatig in zingen uit, ze hebben zich ook suf geshopt bij de winkel voor kleurrijke pruiken en outfits. Dit keer is het de dochter van zeeheks Urusula die het stokje als leider van kostschool heeft overgenomen van de Petemoei uit Assepoester. Hierbij zet ze de sluizen van het verbanningseiland van de schurken wagenwijd open en haalt hiermee Red binnen.
Red en Chloe zetten alles op alles om met een tijdmachine het verleden te veranderen en zo te voorkomen dat de Hartenkoningin ooit het foute pad op ging. Er worden pogingen ondernomen om de personages diepgang mee te geven door hun achtergronden aan te stippen. Hoe is bijvoorbeeld Chloe is dezelfde ellende beland als haar moeder, die toch aan het einde van het verhaal trouwde met de knappe prins? Het zijn constructies die maar moeizaam overtuigen. De personages kunnen zich namelijk ook afvragen waarom ze zich tegen exact dezelfde steen stoten als hun bekende ouders.
Het maakt eigenlijk niet zo veel uit wat er plotmatig met de afstammelingen van de Disneyboeven wordt uitgehaald en dat is dan ook niet het belangrijkste doel van de Descendants-films. Er is onderling een voortdurende strijd gaande tussen goed en kwaad, vergezeld door haat en nijd, waarbij er handig wordt aangehaakt bij de reputatie van de ouders. Bovendien is het overduidelijk dat de spin-offreeks een specifieke doelgroep bedient, die het uiterlijke vertoon en de weelderige, deels uit de computer getoverde locaties, prachtig zullen vinden.
Het is zeer aantrekkelijk met een zure blik Disney Plus aan te zetten en ook dit vierde Descendants-deel meteen af te schrijven als een inspiratieloos aftreksel van beroemde Disney-titels. De jonge kijkers waarop de films zich richten zullen zich ongetwijfeld verwonderen over de aankleding en stoere personages. De aanblik van ook dit vierde deel is dan misschien wat plastic: de productiewaarde is hoog. Geld dat misschien beter gestoken had kunnen worden in gelaagdere personages en verhaallijnen en wat meer humor. Bovendien is het een gemiste kans dat het thema van het vermijden van de fouten van je ouders, ondanks pogingen van Red om het anders te doen, niet grondiger wordt aangestipt. Een aansprekende moraal en ongecompliceerd vermaak kunnen immers best samengaan.
Descendants: the Rise of Red is te zien bij Disney+.
