Haaien, de gruwels van de oceaan die bij velen angst inboezemen. Ze zijn al jarenlang de fascinatie van filmmakers. Te bekijken in alle vormen en maten, van het geweldige Jaws tot de niet zo geweldige Sharknado-reeks. Sous la Seine valt ergens tussen die twee grote namen qua toon, maar heeft niet helemaal door wat deze films vermakelijk maakt. Het genre is al tijden de weg kwijt, helaas is Parijs ook niet de richting waar het op moet.
Sophia doet onderzoek naar een makreelhaai. Wanneer zij met haar bemanning en echtgenoot de haai opzoekt, gaat het helemaal mis. De haai in kwestie, Lillith, heeft een groeispurt gehad waar menig puber jaloers op zou zijn. Helaas heeft Lillith ook het humeur van een puber overgenomen en verorbert iedereen behalve Sophia. Jaren later werkt Sophia in een aquarium in Parijs. Op een noodlottige dag wordt Lillith getraceerd midden in de Seine in Parijs. Sophia waarschuwt de politie, maar zij geloven haar niet.
Een haai in Parijs is een onzinnige opzet, maar wel eentje die laagdrempelig plezier kan opwekken. Zoals dieren op gekke plekken dat wel vaker doen: slangen in een vliegtuig, beren met cocaïne in hun neus, het kan allemaal. De reden waarom projecten als deze werken, is het feit dat ze zichzelf niet zo serieus nemen en daar komt direct het grootste probleem van Sous la Seine naar boven drijven: de toon. Deze is veel te serieus. Hierdoor is de film ontdaan van plezier.
Daar komt ook bij kijken dat er wat verwarrende thema's in de film zijn gepropt zonder hele goede uitwerking. Er is een rommelig en onduidelijk subplot over de klimaatcrisis. Een groep activisten, SOS (Save Our Seas), verzet zich tegen de visserij en vooral het doden van de onbegrepen haaien. Zij willen Lillith redden. De boodschap is dat haaien onbegrepen zijn en de zee en klimaat helpen. Vervolgens wordt Lillith als een compleet meedogenloze moordmachine neergezet.
Is Sous la Seine dan wel spannend of zelfs eng? Nee, ook dat niet. Alle 'spanning' komt van mensen die totaal niet luisteren naar de hele begrijpbare adviezen en waarschuwingen vanuit Sophia. "Deze haai heeft mijn hele bemanning vermoord, dus misschien is het beter om niet het water in te gaan." Een ogenschijnlijk logisch advies is, maar daar denken de personages in de film keer op keer toch anders over.
Wellicht is het bij een film als deze beter om niet te veel vragen te stellen over nauwkeurigheid, maar daarvoor is de film écht niet speels genoeg. Bij elke onzinnige gewaarwording, de een nog ongeloofwaardiger dan de ander, wordt er een pseudo wetenschappelijke drogreden tegen aan gegooid vanuit Sophia en daar moet iedereen het dan maar mee doen. Prima, maar neem het vervolgens dan allemaal niet zo serieus!
De personages zijn ook allemaal extreem eentonig en maken geen verandering door. Vooral Sophia, die een flink trauma heeft opgelopen, lijkt hier maar sporadisch moeite mee te hebben en hier wordt verder ook bijzonder weinig mee gedaan. De rest van de cast is clichématig en eentonig. De stoere politieman die een goedzak is, de burgemeester die niet wilt luisteren: ze zijn er allemaal.
De openingsscène huisvest al enkele domme momenten en natuurlijk een uitgewoond citaat van Darwin. De CGI lijkt daarnaast een jaar of vijftien oud te zijn. Er wordt kunstmatig spanning toegevoegd omdat er precies op dat moment ook een triatlon in de Seine is. Het einde is daarbij compleet overtrokken onnozel. Niet de spanning van Jaws, niet het plezier van Sharknado: Sous la Seine is vlees noch grote mensenetende vis.
Sous la Seine is te zien bij Netflix.
