Bestaat er iets schattigers dan twee kleine luipaardjes? Waarschijnlijk wel, maar daar heb je tijdens de openingssequentie van Living with Leopards even geen boodschap aan. De grote, blauwe ogen van Katjura (de verlegene) en Dakunga (de macht zoekende) kijken brutaal in de camera en we gaan er eens lekker voor zitten. Een mooi leven op de savanne van Botswana ligt in het verschiet, toch? Maar al snel dringt de harde werkelijkheid binnen. Meer dan de helft van de jonge luipaarden wordt niet volwassen, dus duimen maar.
Dat laatste zal vooral het kleine team onder leiding van Brad Bestelink hebben gedaan. Tweeëneenhalf jaar lang filmden ze moeder Mochima (de dappere) en haar welpen op hun reis naar zelfstandigheid. De cameramensen opereerden soms wekenlang in hun eentje, wachtend in hun landrover om de sleutelmomenten in het leven van het drietal vast te leggen. Ze zullen vaak hun hart vast hebben gehouden of hun studieobjecten nog wel onder de Afrikaanse zon rondliepen, want het gevaar loert overal.
De belangrijkste vijanden van luipaarden zijn andere luipaarden. Solitaire mannetjes dringen het territorium van Mochima binnen om haar kinderen te doden, zodat ze weer bronstig wordt. De dynamiek tussen de luipaarden onderling is het narratieve focus van de serie. Dit is geen documentaire over een ecosysteem, waarbij de omgeving en verschillende diersoorten onder de loep worden genomen, maar een verhaal over drie individuen die toevallig luipaarden zijn.
De verhalende kant van de gebeurtenissen ligt er in Living with Leopards soms wat te dik bovenop en de luipaarden worden ook wel erg menselijke eigenschappen toegedicht. Als de onervaren Katjura lange tijd op het juiste moment wacht om een wrattenzwijntje te verschalken luidt het commentaar: "Dit is een goed doordacht proces, niets instinctiefs." Menig bioloog -- iets dat Brad en zijn team niet zijn -- zal daar toch echt anders over denken.
Nou is antropomorfisme in natuurdocumentaires geen misdaad. Het is een handreiking naar het publiek dat niet altijd zit te wachten op een droge opsomming van de feiten, maar graag mee wil leven met de 'avonturen' van de protagonisten. De filmers van Living with Leopards zijn in die jaren natuurlijk ook zo nauw bij de luipaarden betrokken geraakt dat het moeilijk zal zijn ze nog zuiver als wilde dieren te zien, ook al doen ze daar naar eigen zeggen wel hun best voor.
De filmers komen zelf ook in beeld in deze documentaire. Ze leggen soms iets uit over de kracht van het team en de geleden ontberingen en zeggen dingen als: "Je moet een luipaard worden, net zo denken en je gedragen." Het zal allemaal wel. Filmmakers die metacommentaar leveren vinden zichzelf vaak reuze interessant, maar in Living with Leopards blijft de introspectie gelukkig binnen de perken. Snel weer terug naar de luipaarden!
Overigens mogen Brad en zijn team zichzelf best op de borst kloppen, want de filmbeelden zijn ronduit spectaculair en de toewijding aan het project druipt ervan af. Katjura die in slow-motion een klauw uitslaat naar een overspringende antilope of Dakunga die door cheeta's achterna wordt gezeten, het is zelden vertoond. Living with Leopards is een oogstrelende natuurdocumentaire die de gevlekte dieren de nodige fans op zal leveren.
Living with Leopards is te zien bij Netflix.
