Fiesta en la Madriguera volgt het verhaal van de tienjarige Tochtli. Hij woont in Mexico in een afgelegen, gigantisch huis met alles wat zijn hartje kan begeren. Ontelbaar verschillende hoedjes, veel speelgoed en een eigen dierentuin met bedreigde diersoorten. Hij leeft in zijn eigen koninkrijkje en dat alles gefaciliteerd door zijn enorm rijke vader. Hoe zijn vader precies zo rijk kan zijn, wordt steeds duidelijker voor Tochtli. Zijn vader zit in de criminaliteit en die harde wereld sijpelt steeds meer door in het ogenschijnlijke paradijs van Tochtli.
Fiesta en la Madriguera begint veelbelovend en is meteen een lust voor het oog. De openingsscène doet gelijk denken aan de stijl van Wes Anderson, met bijbehorend kleurgebruik, mooie sets en hoge productiewaarde. De vele felle kleuren geven de film een vrolijk uiterlijk en passen bij de belevingswereld van de tienjarige Tochtli. Daarnaast is de productiewaarde hoog en het set design is erg goed gedaan.
Na deze sterke start bekruipt echter al snel het gevoel dat dit allemaal nergens naar toe gaat Het verhaal kabbelt maar wat voort, waarbij sommige scènes enorm worden uitgerekt waardoor de aandacht verdwijnt. Het voelt allemaal wat onbelangrijk en onbenullig aan zonder dat er vordering of ontwikkeling zit in het verhaal of de personages.
Het is zonde dat er niet met wat meer zelfvertrouwen wordt gekozen om sommige thema's aan te halen, die op de achtergrond wel spelen. De tegenstrijdigheid van de belevingswereld van Tochtli en het leven van zijn vader kan zorgen voor een interessante werking daartussen. Hoe ver gaat een ouder in het beschermen van zijn kind en zijn beeldvorming? Ook het idee wat het zijn van een man precies is en het opgroeien als jongen passeren de revue. Helaas is dit slechts tussen neus en lippen door.
Fiesta en la Madriguera is alleen echt geslaagd wanneer we mee kunnen gaan in de belevingswereld van Tochtli. Het onschuldige en plezierige aspect hiervan is soms aanstekelijk en de overdrevenheid van de veelvoud aan spullen in het huis is soms grappig. Er zijn meerdere richtingen die de filmmakers hadden kunnen inslaan vanuit dit uitgangspunt, maar ze lijken niet te durven kiezen. Waardoor het geheel, net als het huis van Tochtli, in niemandsland eindigt.
Helaas is het leuke kleurengebruik bij verre na niet genoeg om de fouten te verhullen. Een mooi ingepakte drol, blijft toch een drol, geen Mexicaans feestje dat daar verandering in brengt. De potentie is er, maar de durf blijft achter. Wat overblijft is een langzame film die ondanks de soms bizarre invulling vooral erg saai is.
Fiesta en la Madriguera is te zien bij Netflix.
