Optimistisch debiteert Radical over het potentieel van elk kind en wuift alles wat hun ontwikkeling tegen kan werken weg. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal geeft nieuwe leraar Sergio volgens een eigen methode les op de naar zeggen slechtste school van Mexico. Hij laat zijn leerlingen vrij in wat ze willen leren en stelt zich daarbij op als hun gelijke. Binnen de kortste keren doet de klas enthousiast mee en blijken ze tot meer in staat dan gedacht. Maar in dit door drugsbendes en corruptie geteisterde grensstadje botst deze innovatie soms met de werkelijkheid waaronder een verplichte eindtoets.
Radical verkoopt de inspirerende kijk op onderwijs net zo bevlogen als Sergio, gespeeld door een bevlogen Eugenio Derbez, dat doet aan de sceptische schooldirecteur Chucho. Een film zoals The Forest for the Trees maakt de idealen van een jonge lerares met de grond gelijk, maar ondanks de verplichte tegenslagen gebeurt hier het tegenovergestelde. Als een leerling vraagt om boeken van John Stuart Mill en een ander weer een presentatie maakt over het heelal, begeleidt vrolijke muziek hun leergierigheid, vaak met aanstekelijke humor. Zo springen Sergio en Chucho al bibberend in ijskoud water voor een onderzoek van de klas.
In alle lof over deze alternatieve onderwijsmethode die de intellectuele repressie van huidige schoolsystemen ter discussie stelt, schiet de context waarbinnen deze in Mexico moet gedijen erbij in. Sergio windt vanaf het eerste moment zijn leerlingen om zijn vingers, wat niet helemaal geloofwaardig is gezien de reputatie van de school. De gecorrumpeerde omgeving voelt vooral als decoratie. Niet eens zozeer wanneer personages rondrijden met bewapende controleposten op de achtergrond, maar in de doorzichtige dilemma's van de straatarme, maar briljante Paloma of de door een drugsbende geronselde Nico die school opeens leuk gaat vinden.
De keiharde realiteit personifieert zich in Radical[i] als een karikaturaal corrupte ambtenaar of een ultracynische collega. Een indringend shot langs een rij leerlingen tijdens een toespraak over de waarde van discipline voelt Ken Loach-achtig qua karakter en daarmee als een vreemde eend in de bijt. In [i]Kes voelt de sociale kritiek op het instituut van school verweven met de persoonlijke ontwikkeling van een jongen, maar hier voelt deze er van buiten opgeplakt.
Het scenario is iets te doordacht. De vertelling van een straatjongetje dat misschien wel het volgende genie is uit Sergio's koker, benadrukt nog eens extra de thematiek. Dankzij het vlotte camerawerk en montage met oog voor Derbez' innemende spel dringt de sfeer van het klaslokaal direct binnen. Maar de wijdere gevolgen van deze onderwijsmethode blijven achterwege doordat de personages vooral archetypisch blijven en het optimisme geen diepe tegenstand kent. Met het dichtgetimmerde karakter voelt Radical niet altijd even oprecht aan.
