The Omen is een horrorklassieker, maar heeft nooit de culturele status gekregen van films zoals The Exorcist. De vele reboots en vervolgen hebben daar niets aan kunnen veranderen. De nieuwste poging komt in de vorm van The First Omen, een stijlvolle prequel die af en toe best creepy is. Technisch overtreft hij zijn reeksgenoten, maar toch overheerst een gevoel van overbodigheid.
The First Omen volgt Margaret, een non die naar Italië komt om daar te werken in een weeshuis. Daar maakt zij zich zorgen over de jonge wees Carlita, die keer op keer in de problemen komt door gewelddadig gedrag. Tegelijkertijd krijgt Margaret steeds meer visioenen en nachtmerries, de een nog grafischer dan de ander. Zij vindt tekeningen van Carlita die doen denken aan de dromen van Margaret en gebeurtenissen in het weeshuis lijken te portretteren. Zij gaat steeds meer twijfelen of deze dromen en tekeningen misschien meer betekenen.
Het verhaal komt maar langzaam op gang en besteedt te veel tijd aan elementen die vertragen. Margarets aankomst in het weeshuis wordt te uitgebreid behandeld en het duurt akelig lang voordat er daadwerkelijk iets spannends gebeurt. De vertelling is slordig en richtingloos. Hierdoor is het moeilijk om geboeid te blijven en de aandacht erbij te houden.
Gelukkig wint de tweede helft aan momentum en wordt de sfeer steeds beklemmender met een gezonde portie 'jumpscares'. Sommige scènes zijn gruwelijk en bijna moeilijk om naar te kijken, met aan het einde een scène die de kroont spant. The First Omen is niet bang om de psychologische horror te vermengen met grafische, lichamelijke horror.
Toch zorgt deze mix niet voor angst of spanning. Het puntje van de stoel blijft onaangetast terrein, de grootste zonde die een horrorfilm kan begaan. Er zijn meerdere griezelmomenten die nergens naartoe gaan en aan het eind van de rit blijven veel vragen onbeantwoord. Onlogica speelt de film parten en veel elementen zijn alleen bedoeld om angst in te boezemen, niet omdat ze in het verhaal passen.
Nell Tiger Free doet het steengoed en weet de verschillende nuances van haar personage en de verandering van karakter goed over te brengen. Ook Ishtar Currie-Wilson, die een andere non speelt, etaleert in de sporadische scènes waar ze in zit een perfecte psycholach en staar. De rest van de cast doet het aardig, maar deze twee actrices springen er echt bovenuit.
Het verhaal breidt het universum van The Omen enigszins uit, maar biedt weinig nieuwe inzichten en ondermijnt daarmee zijn eigen bestaansrecht. Deze matige prequel is geen helse kijkervaring, maar ook zeker niet de hemel in te prijzen.
