Heel wat vervolgen hebben er tegenwoordig een handje van om van start te gaan alsof de kijker overal van op de hoogte is en de emotionele band heeft vastgehouden sinds de vorige film, en dus meteen de actie induikt. Godzilla x Kong: The New Empire pakt het geweldig aan: de nieuwe status quo wordt getoond en uitgelegd, niet heel subtiel maar wel met weinig woorden. Iedereen is weer helemaal bij en het verhaal kan van start. Veel beter, vooral wanneer iemand zich moet bekommeren om personages die uit de computer komen.
De wereld heeft nu geleerd van het bestaan van een tweede wereld ver onder onze aardkorst, en de organisatie Monarch weet dat Godzilla er is om de mensheid te beschermen tegen andere megamonsters (oftewel Titans). Kong woont nu in die Hollow Earth en zoekt dagelijks tevergeefs naar soortgenoten. Maar dan duikt ineens een signaal op, waarvan men later ontdekt dat het een waarschuwing is voor iets groots dat op komst is.
Het plot dat volgt is extreem simpel: op aarde neemt Godzilla voorbereidingen voor een kennelijk groot gevecht, Ilene en Jia en een paar andere mensen reizen af naar Hollow Earth om de bron van het mysterieuze signaal te vinden en Kong vindt een kind van zijn reuzenapenras dat hem leidt naar de rest van zijn volk. En dit vult ruim een uur.
Klinkt saai, maar dat is het zeker niet. Godzilla zelf krijgt niet bijzonder veel aandacht, maar de opbouw richting een spectaculair gevecht is spannend. De menselijke personages beleven een leuk jungleavontuur. En Kongs reis boeit ook omdat de emoties van deze reuzenapen treffend worden weergegeven. Het is allemaal computeranimatie, maar toch leef je met Kong en Kong junior mee.
Beelden van Hollow Earth, een weelderig en buitenaards nieuw plekje, houden de aandacht goed vast. Er gebeurt niet veel, maar toch boeit het. Daar is die rondcirkelende camera niet voor nodig. Regisseur Adam Wingard houdt er blijkbaar van om de camera te laten draaien, maar dat maakt het niet spannender of beter te volgen.
Wie eens willekeurig een Japanse Godzillafilm heeft gekeken die is gemaakt vanaf 1970 of later zal mogelijk een moment hebben meegemaakt waar ineens uit het niets twee dames verschijnen vanuit een andere dimensie om advies te geven. Dat zijn de Shobijin en om te begrijpen wie zij in godsnaam zijn moet je het deel hebben gezien waarin ze geïntroduceerd werden.
In het Amerikaanse universum is dat dit deel, en dan uitgevoerd op een eigen manier. Japanners vonden Godzilla uit 1998 niet best, want die toonde weinig respect voor hun cultureel erfgoed. Vandaar dat Hollywood het vanaf de reboot in 2014 beter probeert aan te pakken. Met succes, want in Japan zijn ze tevreden.
Ergens in het begin van de film knokt Godzilla even met een monster in Rome. Wanneer de film is afgelopen rijst de vraag of al deze opbouw nodig was geweest, want was die grotere eindbaas nou echt een ander soort dreiging dan al die andere reuzemonsters waar het radioactieve reptiel mee op de vuist gaat? Misschien een beetje, maar niet heel erg.
Maar dat geeft niet, het is een vermakelijke zit en het einde wordt niet nodeloos uitgerekt. Het universum is weer een beetje uitgebreid, de status quo is weer veranderd. De grijze bejaarde Kong blijft een held met wiens welzijn het publiek begaan is, dankzij de animatie die emoties en lichaamstaal zo goed weergeven. Hij heeft lange scènes waarin uiteraard geen woord dialoog zit, maar alles komt perfect over.
Godzilla x Kong: The New Empire is een geslaagd nieuw deel, een simpele maar vermakelijke avonturenfilm. Dan Stevens als titandokter met een hippiementaliteit is een memorabel nieuw personage, dat in het volgende deel waarschijnlijk geen recap nodig heeft. Er is zelfs nog een liedje van onze eigen Golden Earring prominent aanwezig.
