Schrijver-regisseur Jade Halley Bartlett noemt als inspiratiebron voor Miller's Girl films zoals The Secret Garden van Agnieszka Holland, Who's Afraid of Virginia Woolf van Mike Nichols en Stoker van Chan-wook Park. Die invloeden zijn zeker merkbaar, maar het lijkt erop dat ze bewust enkel de respectabele titels en namen noemt. Miller's Girl lijkt namelijk net zo goed beïnvloed door heerlijk onbeschaamde trash zoals Cruel Intentions en Wild Things.
Daar is overigens niets mis mee. Integendeel, waren er maar meer films zoals Miller's Girl, die hoge en lage cultuur op ingenieuze wijze bij elkaar brengen. Het is waarschijnlijk geen toeval dat actrice Jenny Ortega, wier carrière de afgelopen jaren een aardige vlucht heeft genomen, de hoofdrol op zich neemt: ze kan hiermee perfect afrekenen met haar bravemeisjesimago zonder een Razzie te riskeren.
Ortega speelt de vroegwijze Cairo Sweet, die zich in haar kleine woonplaats in Tennessee zodanig kapot verveelt dat ze haar heil heeft gezocht in literatuur. Met haar enorme voorsprong op literair gebied speelt ze zich gelijk in de kijker bij haar docent Jonathan. Hij wil dit wonderkind graag op weg helpen richting een ongetwijfeld veelbelovende carrière in de literatuur en doet dat door haar een schrijfopdracht te geven: een kort verhaal in de stijl van haar favoriete auteur.
Zij kiest voor Henry Miller, maar gaat in haar schrijfwerk verder dan zijn stijl: ook de inhoud is in lijn met zijn werk. Dat Millers boeken in de Verenigde Staten ooit werden verboden wegens obsceniteit geeft een aardige indicatie in welke hoek je het mag zoeken. Het meest problematische is dat het verhaal gaat over een affaire tussen een leerling en haar docent. Ze kreeg van Jonathan immers het advies om te schrijven wat ze kende.
Dat er iets is gebeurd tussen Cairo en Jonathan lijkt aardig te kloppen met wat de kijker tot dan toe heeft gezien. De twee kunnen het namelijk erg goed met elkaar vinden en zien elkaar zelfs buiten school. Maar is er echt iets gebeurd of is zij een onbetrouwbare verteller? Halverwege ontpopt Miller's Girl zich als een variant van Fatal Attraction, met in plaats van een hysterische Glenn Close een ijskoude Jenny Ortega.
Zij heeft het zichtbaar naar haar zin als eigentijdse femme fatale en krijgt goed tegenspel van Martin Freeman als docent Jonathan. Freeman is een interessante keuze voor een man van middelbare leeftijd tot wie een achttienjarige zich aangetrokken voelt. Voor een knappe leraar van rond de vijftig zijn er tal van acteurs die meer voor de hand zouden liggen dan de Brit met het vriendelijke gezicht. Maar de aantrekkingskracht zit bij dit personage nou juist in zijn intellect en betrokkenheid.
Misschien wel de grootste factor in de onderlinge aantrekkingskracht is hoezeer deze twee mensen elkaars ego strelen. Met haar immer afwezige ouders is Cairo uiterst vatbaar voor een vaderlijk type dat haar liefde voor literatuur deelt. Jonathan is op zijn beurt weliswaar gelukkig als docent maar niet de gevierde schrijver die hij ooit hoopte worden. Zijn vrouw stelt het zelfs vrij expliciet: hij is geen schrijver, hij schrijft immers niet. Na het falen van zijn eerste boek ging hij lesgeven, dus dat Cairo zijn enige boek heeft gelezen is haast al genoeg om voor haar te vallen.
Maar waar Jonathan een vrouw en een baan te verliezen heeft, beschouwt Cairo een affaire met hem simpelweg als een interessante uitdaging. Goede cijfers heeft ze al, nu nog wat interessante levenservaring. Het idee om haar leraar te verleiden komt overigens van haar vriendin, die eigenlijk lesbisch is maar zich toch wil laten ontmaagden door haar mannelijke gymleraar. De onderliggende gedachte is er een die de media weinig verkondigen: tieners, vooral de slimmere, kunnen sociopaten zijn.
De literair klinkende voice-over (bij voorkeur met alliteratie: "Lonely girl longs to be loved") geven Miller's Girl het air van een serieus literair drama, al lijkt het onwaarschijnlijk dat doorgewinterde boeklezers daarvan in katzwijm zullen vallen. Maar deze plechtig uitgesproken teksten zijn wel wat je zou verwachten van een achttienjarig wonderkind met een fascinatie voor literatuur: lekker hoogdravend.
Visueel is Miller's Girl mogelijk overdadig gestileerd, maar de zorgvuldig gefilmde beelden zorgen zeker voor een prettige kijkervaring. Hetzelfde geldt voor de dialogen: mogelijk net iets te gevat, maar zonder meer vermakelijk en ook wel passend bij mensen van wie je beroepshalve een uitgebreid vocabulaire mag verwachten. En sowieso bieden ze een goede basis voor fijn acteerwerk, waardoor de film geen moment verveelt. In zekere zin is Miller's Girl zoals Cairo's opstel: vulgair in inhoud, maar prachtig geformuleerd.
