In Cannes 2023 werd Asphalt City nog onder de originele titel Black Flies vertoond. Men veranderde de naam om de eenvoudige reden dat dit ambulanciersdrama daar zo slecht ontvangen werd. Maar een andere titel is geen nieuwe film. Jean-Stéphane Sauvaires eerbetoon aan hulpverleners in de onderbuik van New York raakt geen moment. Toch was het script gebaseerd op een bestseller en stond op The Black list. Hoe kon het zo fout gaan?
Asphalt City duikt in de wereld van de ambulante diensten in New York. Ollie Cross werkt er als verpleger om zijn doktersstudies te betalen. Hij wordt gekoppeld aan oude rot in het vak Gene Rutkovsky, bijgenaamd Rut. Die heeft alles gezien, wat overduidelijk opvalt aan zijn gegroefde gezicht en zijn uitgebluste gelaatsuitdrukking. Een geknipte rol voor Sean Penn, die Mel Gibson verving en het voornaamste verkoopargument vormt. Ollie en Gene moeten samen levensbedreigende overdosissen, schotwonden, messteken en hartaanvallen bij verpauperde burgers behandelen. Het is dweilen met de kraan open.
Hoewel gebaseerd op een originele succesroman voelt de film aan als een quasi-remake van Bringing Out the Dead, een onderschat Martin Scorsese-drama met Nicolas Cage. Waar Scorsese zich echter focuste op de verslaving van ambulanciers om God te spelen, gaat Franse regisseur Jean-Stéphane Sauvaire (A Prayer Before Dawn) voor een ethische vraag die ontspruit uit de hopeloze toestanden die Cross en Rut op hun pad tegenkomen. Maar dat thema uit zich pas in de tweede helft van de film. De eerste helft bestaat uit een opeenstapeling van frustrerende pogingen om levens te redden.
De intenties van Sauvaire en zijn hoofdacteur-producent Penn zijn beslist nobel, maar de film functioneert niet. Het onderdompelen in de hel voelt niet alleen repetitief aan, maar ook als een déjà-vu. De opsomming van scènes waarin de ambulanciers tot het uiterste moeten gaan om gewonden, die zweven tussen leven en dood, naar de juiste kant te trekken, verveelt omdat de slachtoffers amper een gezicht krijgen en er geen sterke overkoepelende dramatiek is.
De relatie tussen Cross en Rut is bovendien allesbehalve origineel. Het samenbrengen van de nieuweling die onder druk doldraait en de veteraan die nuchter, maar verslagen, de realiteit accepteert en zelfs verder gaat, hebben we al heel veel gezien. Denk aan Colors, Seven, Lethal Weapon en The Rookie. Allemaal films uit de jaren tachtig en negentig. Asphalt City lijkt wel opgevist uit dat tijdperk. Voor een genrefilm is dat geen enkel probleem, maar deze film wil heel actueel en modern zijn. Waarom zou je dan een versleten formule hanteren?
Ook een raadsel is waarom de uitstekende actrice Katherine Waterston zo'n onbeduidende rol heeft gekregen. Zijn veel van haar scènes naar de prullenmand verwezen omdat de monteur de film vond slepen? Haar talent is in ieder geval onbenut. Tot overmaat van ramp stuurt Sauvaire zijn publiek naar huis met een gevoel dat de ambulanciers en verplegers zinloos werk leveren. Je kunt je publiek wakker schudden en aan het nadenken zetten, maar in dit geval zal men deze irritante film vooral zo snel mogelijk willen vergeten.
Met goede bedoelingen alleen maak je nooit een goede film. Spijtig voor Penn die toch altijd de moed heeft om dingen te maken die niemand anders wil maken en zeer regelmatig op zijn snufferd gaat, maar toch altijd weer overeind krabbelt.
