Een meisje slaapt. Haar vuistje ligt gebald naast haar hoofd. Eén van haar voetjes steekt uit het dekbed. Zachtjes duwt een vrouw het voetje onder het dekbed. Ze kust het meisje op haar kruin. Dit is de hechte relatie tussen Cléo en haar oppas Gloria. Gloria moet echter terug naar haar geboorteland Kaapverdië als haar moeder komt te overlijden. Cléo mag in de zomervakantie komen logeren om Gloria weer te zien, maar daar ontmoet ze ook Gloria's eigen kinderen. Is er wel plek voor Cléo op Kaapverdië? Deze interessante en complexe relatie is het onderwerp van Àma Gloria, een film die barst van de liefde.
Het mooiste en knapste aan Àma Gloria is hoe hij door middel van close-ups de intimiteit tussen Gloria en Cléo verbeeldt. Ze lijken als een Siamese tweeling letterlijk aan elkaar gehecht. De liefde tussen de twee blijkt vooral uit de kleine details waar de camera op focust. De shampoo die Gloria uit Cléo's oor wast of het zachtjes blazen op de schaafwonden op Cléo's handen die ze opliep bij een val in de speeltuin. Je eigen jeugdherinneringen lijken door te echoën omdat de details zo universeel en herkenbaar zijn. Àma Gloria is daarmee een evenwichtige mix van melancholie, nostalgie en vreugde.
Door de close-ups ervaar je de film door de ogen van Cléo. Andere gedeeltes van de film zijn geanimeerd in een prachtige prentenboekstijl. Deze scènes lijken de herinneringen van Cléo te verbeelden. De penseelstreken van de verf zijn nog te zien waardoor de animatie niet alleen heel vloeiend is, maar ook een eigen karakter krijgt. De mensen in deze scènes zijn abstract. Zo hebben ze geen gezicht, waardoor de animatie de vage rooskleurige herinneringen uit je jeugd lijken te symboliseren.
Het gebruik van geluid versterkt de innerlijke wereld en intimiteit tussen Cléo en Gloria. Vooral op Kaapverdië lijken Cléo en Gloria constant omhuld door de wind en de zee. Bovendien fluisteren ze vaak tegen elkaar, waardoor de kijker het gevoel heeft echt onderdeel te zijn van de hechte vriendschap tussen de twee.
De zesjarige actrice Louise Mauroy-Panzani is de ster van de film. Haar grote bruine ogen en de bril die deze nog meer accentueert zeggen van alles. Ze kijkt vooral heel nieuwsgierig en geconcentreerd de wereld in met haar mondje halfopen, zoals veel kinderen dat doen. Wanneer ze moet huilen komt het er met kleine hikjes uit en worden haar wangen rood en vlekkerig. Het is ongelofelijk hoe realistisch en natuurlijk Louise haar rol speelt. Àma Gloria zet het kind als een volledig en complex mens neer. Cléo is niet alleen schattig, maar ook ronduit zelfzuchtig en gemeen. Alle kanten van het kind zijn worden belicht, wat niet alleen de emotionele aspecten, maar ook het realisme versterkt.
Het centrale conflict blijft echter totaal onderbelicht. Een clash tussen Cléo en Gloria's eigen kinderen ontbreekt. Er is wel spanning tussen Cléo en Gloria's jongste kind César, maar die problematiek komt nooit echt goed naar voren. Het verhaal blijft om Cléo draaien, ook in Kaapverdië. De film laat na om interessante vragen te stellen. Hoe voelt Gloria zich over het feit dat ze haar jongste kind niet heeft kunnen opvoeden en hoe heeft César dat beleefd? Hierdoor blijft Àma Gloria vooral een verhaal over een mooie en lieflijke relatie tussen oppas en kind, maar zonder scherp randje.
