Sommige mensen zijn een moederskindje, andere meer een vaderskindje. Bij Julio is er geen twijfel over mogelijk: hij spant de kroon als grootste moederskindje ooit. Hij woont samen met zijn moeder in de buitenwijken van Rome waar ze samenwerken met een lokale drugsdealer. Ze doen werkelijk álles samen. Ze lachen samen, dansen samen, ruziën samen en drinken samen. Onafscheidelijk en verbonden door evenveel liefde als frustratie. Hun relatie begint te wankelen als een jonge vrouwelijke drugssmokkelaar op bezoek komt.
El Paraíso laat er geen gras over groeien en maakt direct duidelijk waar het allemaal om draait: de relatie tussen Julio en zijn moeder. Ze zijn zo innig met elkaar verbonden dat het tegen het ongezonde grenst en daar regelmatig overheen gaat. Ze zijn elkaars leven. Dat Julio's moeder geen enkele keer bij naam wordt genoemd, versterkt dit nog eens extra. Haar moederschap definieert haar volledig.
Het dubieuze randje van hun relatie wordt enorm goed en beknellend in beeld gebracht. De relatie lijkt bij tijden de opvattingen van Freud te omarmen. De moeder en zoon dansen intiem met elkaar, maar worden ook jaloers al ze aandacht krijgen van anderen. Vooral wanneer Ines, een jonge drugssmokkelaar, een paar dagen blijft slapen lijkt de bom te barsten. Beiden weten perfect de tweestrijd van liefde en frustratie in beeld te brengen waarbij de dunne grens tussen liefde en haat soms vervaagt.
De film weet het overdreven sentimentele te vermijden en een eerlijk, realistisch en oprecht portret neer te zetten van de eenzaamheid die migranten vaak parten speelt. Julio en zijn moeder komen uit Colombia en weten nog altijd niet helemaal hun draai te vinden in Italië. De situatie is schrijnend, maar de komst van Ines wakkert nieuwe gevoelens en verlangens aan. Er is misschien meer uit het leven te halen.
Margarita Rosa de Francisco is geweldig als Julio's moeder en etaleert een mix van liefde en haat, vermengd met pijnlijke herinneringen. De onderhuidse frustraties borrelen voelbaar vlak onder de oppervlakte. Edoardo Pesce doet niet voor haar onder en hoewel hij vrijwel altijd vrolijk overkomt, zijn verdriet en wanhoop in zijn ogen te zien. Hun spel vormt een stevig fundament.
Er wordt veel van ze gevraagd, want er gebeurt niet bijster veel. Het komt dus vooral aan op de dynamiek tussen de twee. Het verhaal verliest vaart en kakt wat in. Later neemt de film een onverwachte wending en vinden gebeurtenissen plaats die de veelbelovende opzet ondermijnen. De tweede helft is even tragisch als ongeloofwaardig.
Toch is de film enorm sfeervol, mede dankzij het kleurgebruik. De ongemakkelijke relatie tussen de twee en de drukkende atmosfeer zijn mateloos interessant. Ondanks een derde akte die het verhaal wat naar beneden haalt, is de film het aanzien waard. Een broeierige, ongemakkelijke zit die de eenzaamheid van de mens pijnlijk in beeld brengt.
