Russell Crowe (Roy Freeman), Karen Gillan (Laura Baines), Marton Csokas (Joseph Wieder), Tommy Flanagan (Jimmy Remis), Kelly Greyson (Emily Dietz), e.a. | Speelduur: 110 minuten | Jaar: 2024
Russell Crowe bestempelen als uitgerangeerd gaat misschien wat te ver, maar feit is dat de Australische acteur al jaren geen dragende rollen meer heeft in succesvolle films, laat staan interessante. De B-film Sleeping Dogs, waarin hij mag opdraven als een morsige detective die aan geheugenverlies lijdt, maakt geen einde aan die reeks, al valt er voor de liefhebber van campy televisiefilms best wat te genieten.
In een openingsscène die in de verte aan Memento doet denken, zien we een doorleefde man door zijn morsige appartement scharrelen. Door het hele huis zijn stickers geplakt die hem eraan moeten herinneren wie hij is en wat hij moet doen. Op zijn kaalgeschoren hoofd zitten eigenaardige littekens die een hersenoperatie doen vermoeden.
Als de man gebeld wordt door een vrouw die zich inzet voor terdoodveroordeelden ('Je naam is Roy Freeman', leest het dichtstbijzijnde plakbandje), komen we meer te weten. Freeman was tot tien jaar geleden rechercheur bij de politie. In een van zijn laatste zaken heeft hij een man gearresteerd die onder grote druk een gruwelijke moord op een professor heeft bekend. De man wordt binnen enkele dagen ter dood veroordeeld, maar zou graag Freeman nog een keer treffen om hem van zijn onschuld te overtuigen.
Freeman herinnert zich er niks van, maar besluit de man op te zoeken en is onder de indruk van zijn verhaal: dat de moord door iemand anders gepleegd is lijkt plausibel. En aangezien de experimentele behandeling tegen zijn ziekte (Alzheimer, zo blijkt) voorschrijft dat hij zijn hersenen goed aan het werk moet zetten, besluit hij opnieuw in de zaak te duiken.
Hij zoekt zijn oude partner op met wie hij de zaak destijds afgehandeld heeft, maar die is niet bepaald happig om te gaan wroeten. Dan duiken geheime memoires op van een oud-student van de vermoorde professor waarin nieuwe informatie aan het licht komt. Een film-in-een-film ontvouwt zich, waarin de kijker zich in een Agatha Christie-achtige wereld waant en elk personage een geheime agenda blijkt te hebben.
Het ene clichématige personage na het andere wordt opgevoerd en het geheel krijgt meer en meer de allure van een tv-film uit de jaren negentig. De film neemt zichzelf serieus, maar het loont om dat als kijker niet te doen. Sleeping Dogs is namelijk goed te pruimen als camp. Zeker richting het einde, als de ontknoping komt die even krankzinnig is als voorspelbaar. Het is allemaal een beetje stom, maar wel leuk stom. Dat er geen greintje ironie bij komt kijken, vergroot de pret.
Russell Crowe doet het overigens uitstekend als de morsige Freeman met zijn doorleefde kop en zware lijf. Sowieso verfrissend om een filmster wiens grootste successen al jarenlang achter 'm liggen, géén oude versie van zijn jongere zelf te zien spelen. Crowe zou best eens vaker gecast mogen worden voor karakterrollen die passen bij zijn huidige fysiek. Geef 'm de volgende keer alleen wel een beter script.
