De figuren in de Londense wijk waar de twaalfjarige Georgie rondloopt voelen zo bont als de huizen daar. Altijd gekleed in haar West Ham United-shirt is ze niet op haar achterhoofd gevallen. Haar moeder is overleden, maar ze maakt de maatschappelijk werkers wijs dat haar oom Winston Churchill nu voor haar zorgt. Zo kan ze ongehinderd fietsen stelen met haar beste vriend Ali. Dan klimt op een dag haar dertigjarige vader Jason over haar schutting om zich over haar te ontfermen, een man die ze nog nooit eerder heeft gezien.
Zo'n uitgangspunt klinkt als een opstap naar heftige momenten tussen vader en dochter, maar regisseur Charlotte Regan houdt het luchtig. Knullige sociale werkers of een olijke drieling geven gefilmd in een tableau hun visie op de gebeurtenissen. Met zulke droogkomische kwinkslagen bouwt de film Georgies belevingswereld op. De uitbundige kleuren, soms knallende hiphop en levendig camerawerk begeleiden haar avonturen met Ali. Die benadering is net zo onbevangen en eigengereid als de houding van het hoofdpersonage.
Lola Campbell speelt die rol met verve, dankzij een innemende uitstraling die zowel hardvochtig als naïef overkomt. Ook de chemie met de relaxte Harris Dickinson als haar vader en Alin Uzun als de nuchtere Ali werkt aanstekelijk. De gunfactor voor dit vindingrijk door het leven bewegende meisje stijgt nog verder met een terugkerend telefoonfilmpje van de moeder.
In een onsamenhangend geheel ondergaan vader en dochter de voorspelbare fases in het leren kennen van elkaar. Het voelt tegenstrijdig hoe de commentaren van de omstanders objectiviteit veinst, terwijl de film stilistisch vol overgave dezelfde houding aanneemt als Georgie. Zaken die enige pijn kunnen veroorzaken, zoals het rouwproces of een kind dat voor zichzelf moet zorgen, raken ondergesneeuwd. Dat ze spijbelt heeft een gemakkelijke reden, het is namelijk zomervakantie.
De ontwikkeling verloopt bij Regan maar al te soepel en de humor is wat minder ontwapenend dan bij begenadigd kind-regisseurs zoals Lukas Moodysson (We Are the Best!). Wanneer Jason als uitstapje meegaat met Georgie om fietsen te stelen, ontstaat een dwarse sfeer zoals een Jean Vigo die opriep in Zéro de Conduite. Alleen verwaarloost Scrapper de sociale context rondom alle ondeugd.
Die vader-dochtermomenten palmen in, zoals tijdens een geestig spelletje waar de twee dialogen van voorbijgangers naspelen. De camera blijft dan dichtbij om Georgie te zien ontdooien. Het duo kan het al snel dermate goed vinden dat de onvermijdelijke terugslag als een verplicht nummertje aanvoelt. Scrapper richt zich in alles op de gezelligheid, waardoor de opgewekte stemming ook voor afstand zorgt.
