Regie: Rodrigo García | Scenario: Rodrigo García, Bárbara Colio | Cast: Maribel Verdú (Clara), Ilse Salas (Rebeca), Daniel Giménez Cacho (Leo), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2023

Een peinzende pater familias wendt zijn blik tot de woonkamer van een huis dat al generaties meegaat. Zijn dochters en enige zoon wonen er al lang niet meer, maar morgen komt de volledige familie weer bij elkaar. Alleen de vader weet dat hij de verhoudingen tijdens de gezamenlijke maaltijd flink op scherp zal moeten zetten. Wat volgt is een verbaal steekspel van ongeloof, teleurstelling en verwijt, dat ironisch genoeg pas weet te overtuigen als Familia eigenlijk al over zijn hoogtepunt is.

Het drama van Familia valt in drie overzichtelijke delen uiteen. Al in de openingsscène blijkt overduidelijk dat vader Leo iets op zijn hart heeft, en zijn drie dochters niet zonder reden naar het Mexicaanse platteland heeft laten terugkeren. Zijn beladen boodschap komt letterlijk op tafel in een uitgebreide maaltijdscène, waarna Rebeca, Julia en Mariana elk op hun eigen manier behoefte hebben aan reflectie en bezinning. Ook Leo's nieuwe partner Clara blijkt niet op de hoogte; de moeder van zijn kinderen is jaren geleden verongelukt.

De film speelt zich bijna volledig af in een prachtige boomgaard (onderdeel van de toeristische Guadulupe-vallei), die in combinatie met het huis een gemoedelijk familiedecor vormt. Als kleinzoon Alan niet zo vaak op zijn telefoon zou kijken, waande je je met gemak terug in de tijd, maar dat scenario is al even door het heden ingehaald. De dochters van Leo hebben een opvallende tegenstelling gemeen: hoewel ze alle drie veel waarde hechten aan het huis, de boomgaard en de herinneringen die daarbij horen, leiden ze een stads en altijd drukbezet leven.

Het is in dat kader des te opmerkelijker dat het beladen nieuws van het familiehoofd de verhoudingen tijdens de maaltijdscène zo op zijn kop zet. De persoonlijke verwijten van de dochters richting hun vader zijn in de lang uitgesponnen tafeldiscussie niet van de lucht, en dat terwijl Leo in feite het slachtoffer is van zijn eigen verhaal. Een "charmante, hypocriete wolf", noemt een van de dochters de brenger van het slechte nieuws, en het is tijdens het kijken inderdaad niet lastig om de scheurtjes in zijn persoonlijkheid te herkennen.

Helaas is de confrontatie tussen vader en dochters zo aangezet dat deze eerder afleidt van waar het hier in de kern uiteindelijk om gaat: de onderhuidse herinneringen en emoties die maken dat deze plek Rebeca, Julia en Mariana nog altijd raakt. De film maakt die gevoelens bij vlagen invoelbaar, maar schuurt zeker in het eerste halfuur nog te veel tegen soapachtige toestanden aan. Het drama is op zijn sterkst als de grootste bezwaren hardop zijn uitgesproken, en de dochters op een meer ingetogen manier hun hartzeer delen. Helaas is Familia in dat deel van de vertelling al over zijn hoogtepunt heen.

Familia is te zien bij Netflix.