De assistent van een dirigent krijgt de kans om in te vallen voor zijn zieke baas. Zonder te repeteren moet hij het New Yorks Philharmonic dirigeren in Carnegie Hall. Hij doet dat zo goed dat de hele wereld Leonard Bernstein meteen leert kennen. En anders later wel, als componist van West Side Story. Maestro toont zijn doorbraak en de rest van zijn moeizame leven.
Want Bernstein viel niet alleen op vrouwen. Volgens sommigen viel hij niet eens op vrouwen. Dat is waar Maestro op focust. De vrouw aan zijn zijde, actrice Felicia Montealegre, is de belangrijkste persoon in zijn leven en gunt hem zijn vrijheid. Toch steekt het hoe gretig hij van dat aanbod gebruikmaakt. Ook zij is een beroemdheid, maar er is ruimte voor slechts één ster binnen het gezin.
Bradley Cooper speelt niet alleen de hoofdrol, maar treedt na A Star Is Born ook voor de tweede keer op als regisseur. Hij vertrouwt volledig op de cameraman met wie hij zijn vorige film maakte, en dat was een wijze keuze. Over enkele weken verschijnt Maestro op Netflix, maar de prachtige cinematografie alleen al is het waard om hem op het grote doek te zien. Met name de zwart-witbeelden die de vroege carrière van Bernstein weergeven zijn een lust voor het oog.
Een onontkoombare kracht is het acteerwerk van Carey Mulligan, die zijn echtgenote speelt. Bradley Cooper is opnieuw niet bang om schermtijd te delen met een vrouw die groot talent toont, in dit geval zelfs groter dan dat van hem (hoewel zijn spel wel degelijk indrukwekkend is). De Oscarnominatie is gegarandeerd. Het is ook geen verrassing als de make-upafdeling het beeldje in ontvangst mag nemen, want met name Cooper is feilloos verouderd - je zou haast denken dat ze een andere acteur hebben genomen die lijkt op een bejaarde Bradley Cooper.
Helaas niet uitsluitend lofzang, want het verhaal toont wat gebreken. De narratieve en visuele vertelling heeft in het eerste half uur ongekende pit, maar dat neemt gaandeweg af. Alles is nog steeds prachtig in beeld gebracht, maar de opening heeft plaatjes die bewegende kunstwerken zijn en dat komt niet meer terug. De dialogen vertellen nog steeds op ongewone wijze wat de kijker moet weten, maar het kleurrijke uit het begin is eraf.
Vooral verhaaltechnisch wordt het ietwat onduidelijk. Wat wil Maestro nou eigenlijk vertellen? De kinderen van Leonard Bernstein stonden vierkant achter deze productie - inclusief de Joodse nepneus van Cooper. De focus op Bernsteins homoseksualiteit en egocentrische gedrag bezorgde de familie geen schaamte; het is dan ook geen schokkende onthulling. Duidelijk wordt dat zijn vrouw zijn grote liefde is, ook zonder een gezamenlijk seksleven, maar het is geen nieuws dat homo's ook gevoelens voor dames kunnen hebben.
Het lijkt te gaan over Bernsteins besef van zijn grootsheid, dat hij in zijn leven altijd andermans energie opzuigt om zelf de felst schitterende ster te zijn - en wat voor impact dat heeft op degenen die hij uitgedroogd achterlaat. Maar dat inzicht is er snel, en meer dan een verhit gesprek met zijn vrouw was daar niet voor nodig. Daarna verschuift de aandacht naar haar en haar aftakelende gezondheid. Mensen die hem kenden beweren dat hij zich altijd schuldig heeft gevoeld richting haar, maar dat brengt de film niet over.
Het autobiografische verhaal vervalt regelmatig in het gebruikelijke 'en toen, en toen', maar kan bogen op indrukwekkend camerawerk, mooie dialogen en acteerwerk dat ongetwijfeld op heel wat nominaties kan rekenen. Fijn dat Cooper geen componist inhuurde, maar de scènes muzikaal omlijst met het werk van Bernstein (en hem daar ook de credits voor geeft). De bioscooprelease van deze streamingfilm is absoluut gerechtvaardigd.
