In de jaren 2000 bouwde D. Smith als singer-songwriter aan een veelbelovende muziekcarrière. Ze werkte samen met onder anderen Kendrick Lamar en Katy Perry. Niet de minsten. Het leek haar voor de wind te gaan, totdat Smith uitkwam voor haar transseksualiteit. De muziekindustrie negeerde haar sindsdien volledig. Overnachtend bij vrienden en familie in New York maakte ze de rauwe, muzikale zwart-witdocumentaire Kokomo City. De debuterende filmmaker voegt zo een nieuwe functie toe aan haar cv.
Kokomo City volgt vier zwarte transgender sekswerkers: Daniella Carter, Koko Da Doll, Liyah Mitchell en Dominique Silver. Deze personen nemen geen blad voor hun mond en zijn heel open over zowel hun privéleven als hun werkervaringen. Van ontdekken dat je als jongen liever een meisje wilt zijn tot niet geaccepteerd worden door vrienden en familie. Van klanten wier ego aangetast wordt zodra ze ontdekken dat de sekswerker geen 'echte' vrouw of man is tot het geweld dat de sekswerkers regelmatig meemaken.
Smith snijdt in haar documentaire een heftig en onderbelicht onderwerp aan. Met Kokomo City geeft ze een stem aan een groep mensen die nog te weinig erkenning krijgt. Dat doet ze op een ongefilterde en expliciete manier. De handheldcamera zit dicht op de huid van de hoofdpersonen, of ze nu sierlijk op de bank zitten of zich aan het omkleden zijn. Hun getuigenissen worden afgewisseld met beelden van nagespeelde situaties die de verhalen van de sekswerkers illustreren.
Dankzij vrolijke deuntjes op de achtergrond en humor wordt de documentaire nooit zwaar. De hoofdpersonen zijn niet vies van grove opmerkingen, maar uit de toepassing van geluidseffecten kun je opmaken dat ook Smith zelf een goed gevoel voor humor heeft. Tegelijkertijd leiden de muziek en humor niet af van het realistische beeld dat de docu van het leven van een zwarte transgender sekswerker schetst. Integendeel, ze versterken de emoties en de mogelijkheid om je in te leven in de personages.
Smith filmde en monteerde haar filmdebuut volledig zelf, zonder geld op zak en zonder enige ervaring met films maken. Desondanks, of juist daardoor, levert ze een verfrissende documentaire af. Ongepolijst en rauw, een stijl die perfect past bij het onderwerp dat ze bespreekbaar maakt. Tegelijkertijd voelt deze prestatie als een dikke middelvinger. Naar iedereen die Smith liet zitten en mede namens alle transgenders die ook in de steek zijn gelaten. "Transgender lives matter!", zoals een van de personages naar de camera roept.
