Regie: Tory Tokikawa Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2023

Dat de mens maar een aandachtspanne van acht seconden zou hebben is een vaak ontkrachte mythe. Hoe zouden we anders hele films of sportwedstrijden kunnen kijken? Die moeten dan echter wel een poging doen om een beetje te biologeren. Daar is weinig sprake van bij Shohei Otani: Beyond the Dream, zo erg lopen de filmmakers de kantjes er vanaf. De mens is tot veel topprestaties in staat, maar langer dan acht seconden naar deze slaapverwekkende honkbaldocumentaire kijken zal voor velen teveel gevraagd zijn.

Shohei 'Showtime' Ohtani is een Japanse honkbalspeler die sinds vijf jaar zijn waarde bewijst voor de Los Angeles Angels in de MLB (Major League Baseball), waar hij de records van Babe Ruth verpulvert. De documentaire heeft verder geen insteek en doet weinig meer dan dit gegeven chronologisch volgen. Een onderonsje met Shohei zelf, zijn managers en een paar andere honkballers die wel in zijn vriendenboekje willen schrijven. Het gaat dan vooral over Shohei's gedurfde beslissing als two-way-player (zowel pitchen als hitten) door te stomen in een door Amerikanen gedomineerde topcompetitie.

De documentaire bestaat vrijwel volledig uit lange monologen gehouden vanuit luie stoelen in huiskamers. Dan blijkt dat de afgemeten en analytische houding die Shohei zo'n goede honkballer maken, hem een extreem saaie verhalenverteller maken. Het kan makkelijk vijf minuten gaan over zijn twijfels of zijn nieuwe manager wel in hem geloofde. Dat wordt op vier verschillende manieren verwoord. Zijn manager bekijkt die beelden op een tablet en beantwoordt dat hij altijd al vertrouwen in Shohei had. Shohei ziet vervolgens die beelden weer en reageert weer in slakkentempo dat dit een hele opluchting is. Dat moet efficiënter kunnen.

De onderwerpen die behandeld worden zijn ook allemaal wel erg oninteressant. Zo gaat het minutenlang over rugnummers. We leren ook hoe Shohei Ohtani beslissingen maakt (hij wikt en hij weegt heel lang, maar laat uiteindelijk zijn intuïtie bepalen). En is het niet moeilijk om in zo'n andere cultuur te spelen terwijl je de taal niet spreekt? Nee, want iedereen is hartstikke aardig. Shohei vertelt het allemaal alsof iemand hem vanachter de camera onder schot houdt. De andere verhalenvertellers zijn al even bloedserieus en ogen stuk voor stuk verveeld. Die paar oud-honkballers die wel vlot kunnen oreren, bewijzen hoeveel leuker een documentaire alleen over hen zou zijn geweest.

Daarbij is de documentaire ook gewoon slordig gemaakt. Los van de weigering om ook maar een beetje te snijden in de ellenlange monologen zijn de overgangen soms schokkerig en is het raar dat alle namen maar een keer in beeld staan en nooit meer terugkomen. Er wordt ook geen enkele toenadering gedaan naar de niet-honkbalfanaat; Zo wordt er geen moeite genomen om de 'DH-Rule' in een voetnootje toe te lichten. Maar bovenal kan noch Shohei, noch de documentaire een verhaal vertellen op een manier waarop je daadwerkelijk iets onthoudt.

De paar korte montages van honkbalhoogtepunten zijn veel te weinig en komen veel te laat. Ook de zeldzaam interessante monoloog over waarom Shohei zo'n goede pitcher is (hij kan zich als two-way-player goed in de hitter verplaatsen) kan niet verhullen dat dit klinische promo-praatje ook gewoon in tien minuten had gekund. Een lui ongeïnspireerd product dat eigenlijk alleen voor superfans van Shohei Ohtani uit te zitten is.

Shohei Ohtani: Beyond the Dream is te zien bij Disney Plus.