Een goed kunstwerk, aldus de overspannen galeriehoudster Patrice, een van de hoofdpersonages in The Kill Room, zegt iets over de kunstenaar, maar laat de betekenis over aan de interpretatie van het publiek. Het is misschien maar het beste dat Patrice niet weet wat schuilgaat achter Reggies woeste schilderijen. Schilderen is niet eens zijn oorspronkelijke professie. Voor de maffia neemt hij smerige 'klusjes' aan, wat neerkomt op dagelijks beukwerk. Het verdiende geld moet echter 'schoon' worden gemaakt.
Protegé Gordon (Samuel L. Jackson met heel veel plezier in zijn rol) heeft hiervoor een plan bedacht. De nodige componenten: de galerie van Patrice en schilderijen. Op die manier kunnen de bloederige zondes van het geld worden geboend. Het is best slim bedacht, die schilderijen moeten alleen wel gemaakt worden. Daar komen Reggies verborgen talenten om de hoek kijken. Met het dagelijkse bloedwerk in zijn onderbewustzijn smijt hij de verf op de doeken en creëert chaotische schilderwerken.
Natuurlijk valt het publiek voor Reggies 'kunst'. Iedereen is onder de indruk van de angstige en benauwde emoties die de doeken oproepen. Een enkeling raakt er zelfs opgewonden van. Gordon en de maffia moeten niets hebben van de media-aandacht. Reggie ziet zijn kans schoon om de misdaadwereld te verlaten. Maar ja. Wie eens (onder dwang) tot de maffiafamilie is toegetreden, komt er echt niet meer uit.
The Kill Room is een heerlijke satire op het elitaire kunstwereldje waar zelfverklaarde hippe vogels hijgerig achter de nieuwste trends aan rennen. Tegelijkertijd is het een donker-komische misdaadthriller met een dikke knipoog. Nicol Paone smijt de verschillende genrekleuren bij elkaar voor een bont mengsel dat toch een vanzelfsprekend geheel weet te vormen.
Naarmate de gespannen ontwikkelingen elkaar opvolgen komt de geloofwaardigheid van het verhaal wel een tikje in het geding en wordt enige souplesse van het publiek gevraagd om erin mee te gaan. De personages overtreden toch een morele grens, waarbij je je kunt afvragen of dat wel helemaal bij ze past. Voor Reggie is het geen probleem. Maar Patrice...?
De duistere humor maakt veel goed. Net als de acteurs. Uma Thurman is heerlijk als pillen slikkende en poeder snuivende galeriehoudster die een zenuwinzinking moet dempen. Ook haar dochter Maya komt even langs als verrukkelijk irritante millennial. Jackson staat als altijd te stralen en laat zijn vertrouwde scheldwoord vallen. Joe Manganiello is prima als de in zichzelf gekeerde Reggie, al had zijn personage net iets meer uitdieping mogen krijgen.
Net als Reggies schilderuitspattingen heeft The Kill Room een 'in your face'-attitude en volgt lekker zijn eigen weg. Wel is te hopen dat scenarist Jonathan Jacobsen zich door minder gewelddadige incidenten heeft laten inspireren.
