Een filmscenario moet conflict bevatten. Dat geldt zelfs voor komedies, denk maar aan Flodder waar een bot achterbuurtvolk in een rijke kakkerswijk terechtkomt. De scenarist van het vervolg op Alles Is Zoals het Zou Moeten Zijn begrijpt dit. Alleen creëert dit keer het hoofdpersonage zelf het conflict en reageert er strontvervelend op. Dit herhaalt zich op zo'n manier dat het verhaal stilstaat. Dat is niet eens het meest opvallende: alle aandacht ligt bij een van de meest onuitstaanbare personages uit de filmgeschiedenis.
Iris bevalt van haar tweede kind waar Reza de vader van is. Maar dan ontdekt ze dat haar ex Pieter en de vrouw met wie hij haar heeft bedrogen, Suus, ook in verwachting zijn. Behalve dat ze nu dus haar zoon Milan moet delen met deze twee gaan ze ook nog eens een hechter gezin vormen. Iris' slechtste kant komt naar boven. En hoeveel moeite de mensen om haar heen ook doen voor verbetering, Iris blijft een heethoofd.
Iris is het hoofdpersonage om wie we zouden moeten lachen en misschien meeleven. Er is echter een paragraaf te vullen met nare omschrijvingen van Iris. Ze verdient een heel hoofdstuk in het boek over naarste personages in de filmgeschiedenis. Tony Soprano ging als maffiabaas nog op eigen initiatief in therapie, maar Iris weigert zich op te geven voor die "onzin" ondanks de vele verzoeken van de mensen om haar heen.
Een personage mag niet zó slecht zijn. Iris is een eendimensionaal personage en ronduit een kreng. Haar vriend en beste vriendinnen blijven keer op keer dingen zeggen zoals "je bent af en toe onuitstaanbaar... maar ik hou van je". Andere personages kunnen dit wel uitspreken, maar dat maakt het houden van allerminst geloofwaardig.
Er zit ook geen enkele vooruitgang in het plot. Het is een aaneenschakeling van scènes waarin Iris asociaal tekeergaat en de grens ver overschrijdt, gevolgd door een haar verontschuldigingen die ze meteen weer intrekt als iemand op haar kamerbrede tenen trapt. Iris valt meermaals lijfelijk een zwangere vrouw aan, en dit is dan humor? Is dit zo'n lekker wilde en gekke meid om wie we kunnen lachen?
Scenarist Anna Pauwels schreef ook het eerste deel, gebaseerd op een boek van Daphne Deckers die wederom een kleine cameo heeft. Is het toeval, of heeft de schrijfster moeite met homoseksuele mensen? Een van Iris' vriendinnen is lesbisch, en dit personage draagt steevast jasjes - meestal colberts, zelfs als bruidsmeisje. Want zo lopen lesbiennes erbij. Of er volgt een rotopmerking over hoe saai gekleed twee bruidegoms zijn. De twijfelachtige 'winnaar' is de supportgroep voor mensen wier gezin is ontwricht door alcoholisme of homofilie.
Een klein detail is dat Iris zichzelf na wat alcohol en drugs probeert op te dringen aan die lesbische vriendin. Ze blijft aandringen, zelfs na drie keer weigeren, en uiteindelijk duwt de vriendin haar van zich af. Iris valt op de grond en beide dames kunnen hartelijk lachen om de situatie. Leuk joh, zo'n #metoo-momentje. Die maffe Iris, toch. Hoe kun je nou niet van haar houden?
Tegenover dit alles staan geen technische punten die goed genoeg zijn om tegenwicht te bieden. De cinematografie lijkt op die van een doorsnee televisieserie en de regie is niet best. Het is niet erg origineel om twee personages achterover te laten liggen op een bed en ze vanaf boven te filmen. Het is gewoon lui om het meer dan eens te doen.
Op zich is de claim te rechtvaardigen dat Barbara Sloesen de hoofdrol uitmuntend acteert omdat ze zo goed een walgelijke vrouw neerzet, maar dit is ongetwijfeld niet de bedoeling geweest: het publiek zou dezelfde charme in Iris moeten zien als haar vriendinnen. Maar als je niets anders ziet dan een vermoeiende, puberale bitch is dat niet te doen. Sloesen had op z'n minst een scène moeten afdwingen die de goede kant van haar personage weergeeft.
Alles Is Nog Steeds Zoals het Zou Moeten Zijn moet waarschijnlijk een komedie zijn. Maar de humor zit hem kennelijk voornamelijk in Iris' heetgebakerde reacties op de zwangere vriendin van haar ex. Dat is - spoiler alert - niet grappig. Romantisch is het ook niet. Het is niet meer dan een saai verhaal over een naar mens met een agressieprobleem. En de kijker moet ook nog aan haar kant staan. Als dat is hoe het zou moeten zijn, is het slecht met ons gesteld.
