In 2014 werkte Maaike Hartjes aan haar 'Burn-out Dagboek', een verslag van een zware periode in haar leven. Hartjes kwam namelijk thuis te zitten met een burn-out. Regisseur Dario van Vree en producent Tünde Vollenbroek lazen haar stripdagboek en herkenden daarin veel van hun eigen worstelingen met stress en perfectionisme. Ze besloten dat dit verhaal een groter publiek moest bereiken en bewerkten het dagboek niet alleen tot een graphic novel, maar ook tot een korte animatiefilm: I'm Perfectly Fine.
Maya is een illustrator die in een lekkere flow lijkt te zitten. Ze wordt aangenomen bij een bedrijf met aanzien en dient de volgende dag al een voorstel te leveren. Ze mag haar nieuwe collega's natuurlijk niet teleurstellen. Haar vrienden verwachten haar op iedere gelegenheid die zich voordoet. De verjaardag van haar beste vriendin mag ze toch echt niet afzeggen. En dan wordt ze ook nog genomineerd voor een belangrijke prijs!
Bezorgde blikken van haar partner en een paniekaanval die haar in het ziekenhuis doet belanden, zijn niet voldoende om haar te stoppen. Het stemmetje in haar hoofd, geestig weergegeven als een rood sterfiguurtje dat tijdens de film uitgroeit tot een monster, drijft haar tot het uiterste. Vrienden en familieleden die zeggen dat het allemaal wel meevalt, helpen Maya natuurlijk ook niet om de rust te nemen die ze eigenlijk nodig heeft.
De animatiestijl van I'm Perfecty Fine is uniek en voelt ambachtelijk aan. De stijl is gebaseerd op die van het 'Burn-out boek'. Hartjes maakte haar dagboek in een collagestijl en hergebruikte daarbij allerlei soorten papier (kassabonnetjes, inpakpapier, kaartjes et cetera). De sfeer die het boek daarmee creëert is overgenomen in de film. Het is letterlijk een knutselwerkje: deels met de hand getekend en opgebouwd met allerlei stukjes papier, waarna van de verschillende onderdelen met computertechnieken collages zijn gemaakt.
I'm Perfectly Fine komt uit in de Week van de Werkstress, die niet voor niets in het leven is geroepen. Als we de media moeten geloven, rijst het aantal mensen met werkstress de pan uit. Des te belangrijker dat het werk van Van Vree en Hartjes aandacht vraagt voor dit maatschappelijk probleem.
Maar hoe serieus het probleem ook is, de film is verre van deprimerend. Muziek en humor houden I'm Perfectly Fine luchtig, maar dat doet zeker niet af aan de duidelijke boodschap van de film. Van Vree houdt zowel individuen als de maatschappij een spiegel voor. Waar zijn we nu eigenlijk mee bezig? Waarom leggen we onszelf zoveel werkdruk en sociale druk op en waarom houden we dit met elkaar in stand? Na het zien van I'm Perfectly Fine kun je niet anders dan achter je oor krabben.
