Momenteel zien we de immense gevolgen van klimaatverandering. Alle hitterecords worden verbroken, de insectenpopulatie neemt drastisch af en de kans op mislukte oogsten neemt zorgwekkend toe. Het doemscenario: de aarde verandert in een volstrekt onleefbare planeet. Hoe ver het ook mag komen, mensen zullen hun levensstijlen moeten aanpassen. Een van de verschrikkelijkste uitkomsten is de dystopie in White Plastic Sky.
De aarde is geheel verschroeid, en alleen in Boedapest is nog leven mogelijk. De stad heeft kunnen overleven door een gigantische en robuuste koepel over de stad heen te bouwen en de populatie te controleren. Zodra mensen de leeftijd van vijftig bereiken, wordt hun lichaam staatseigendom en ingezet als voedselvoorziening. In het lichaam geplante zaadjes zorgen ervoor dat mensen veranderen in bomen, waarvan de bladeren eetbaar zijn.
Het is ook mogelijk om jezelf vóór je vijftigste vrijwillig op te geven. Dat doet de tweeëndertigjarige Nora, tot grote schrik van haar man Stefan. Wanneer ze naar de fabrieken vertrekt gaat hij haar achterna om haar te redden. Via hun reis zien we een prachtig post-apocalyptisch landschap dat doet denken aan de sets van The Last of Us. De locaties en de situatie vertellen een effectief verhaal over de geschiedenis van deze wereld.
De morele kwestie van het onteigenen van mensenlichamen komt weinig ter sprake, althans niet op een manier die iets toevoegt aan het achtergrondverhaal. Impliciet is wel duidelijk dat mensen alleen akkoord gaan omdat het absoluut nodig is voor het overleven van de mensheid. De subtiele manier van vertellen geeft White Plastic Sky de benodigde extra diepte, wat hem op een leuke manier uitdagend maakt.
Het meest unieke aspect van de film is echter de animatiestijl. In plaats van klassieke 2D- of 3D-animatie gebruikt de film 'rotoscoping'. Dat houdt in dat men echte acteurs, dieren of bewegende objecten filmt, maar er daarna handmatig overheen tekent. Die techniek is onder andere voor de lichtzwaarden in de originele Star Wars-films gebruikt. In White Plastic Sky zorgt het voor een vervreemdend effect, waardoor de personages niet helemaal lijken te passen in de omgeving.
Dat betekent echter niet dat de film vervelend is om naar te kijken. Integendeel; met uitzondering van één of twee scènes gaan de 'platte' karakters moeiteloos op in de 3D-omgeving. Het vervreemdende effect symboliseert vooral dat Nora en Stefan niet in deze samenleving passen. Hoewel ze niet de meest memorabele personages zijn, hebben ze een goede chemie en zijn de motivaties voor hun acties logisch en begrijpelijk.
Nora en Stefan werken het best als houvast voor het verkennen van boeiende concepten. Hun conflicten en denken zijn niet heel complex geschreven, zodat er des te meer nadruk ligt op de filmtechnieken en de wereldbouw. Het einde is bijzonder impactvol door de implicaties van wat er ná de film zou gebeuren, niet door de sterke emotionele band die je met de personages hebt.
White Plastic Sky is in ieder opzicht uniek. De film laat maar weer eens zien dat animatie een efficiënte manier is om een verhaal te vertellen, en dat deze filmstijl niet alleen voor kinderen leuk of boeiend is. De film is interessant, uitdagend en toch wel emotioneel beladen. Er wordt geen tijd verspild aan onnodige opvullingen of hersenloze actiescènes om geforceerd de spanning erin te houden. Het is een intelligente maar toegankelijke film, en daarmee een goede potentiële introductie tot arthousefilms voor nieuwkomers.
