Ijogbon is geen moeilijke film. Het verhaal is simpel en al duizenden keren eerder verteld. Meer dan pulp kan je het niet noemen. Maar Ijogbon is vermakelijke pulp. De kleinere rollen zijn grappig of gevaarlijk, en leveren een korte verfrissing in het verhaal op. De jonge hoofdpersonages genereren voldoende sympathie om met ze mee te leven en de volwassenen van het dorp zijn vervelend genoeg om te snappen waarom deze vier weg willen.
Vier Nigeriaanse jongeren proberen wanhopig onder de vleugels van hun strenge ouders uit te komen. Maar de traditionele normen en waarden van het dorp houdt hen op het platteland. Totdat ze bij toeval een tas vol ongeslepen diamanten vinden. Ze verpatsen er een aantal van en van het geld hopen ze hun dromen waar te kunnen maken.
Dat gaat niet zonder slag of stoot. De diamanten zijn natuurlijk niet van de vriendengroep. Al snel komen criminelen op hun pad. Maar ook het corrupte opperhoofd gaat op zoek naar de waardevolle steentjes. En zo belandt het kekke viertal in een wervelwind van malafide en gewelddadige plottwisten, afgewisseld met een dosis humor.
De film begint met een volksverhaal, verteld door een van de ouderen uit het dorp. Bij het kampvuur luisteren de kinderen over een verborgen schat in het dorp, dat uiteindelijk alleen maar voor ellende en tweedeling zorgt. Het verhaal wordt onderbroken door een vluchtende man. Hij heeft de diamanten ontvreemd, maar wordt achterna gezeten door mannen die niet terugdeinzen voor een partijtje puik geweld.
Door de film heen gaat het volksverhaal verder verteld en het laat zich raden dat het verhaal één op één aansluit op het huidige leven van de vier vrienden. Zodra ze de diamanten in handen krijgen begint de ellende. Wat het begin van een onbezorgd leven lijkt te zijn wordt in werkelijkheid de hel op aarde.
Tegen het einde aan vliegt de film echter uit de bocht. Alle grote karakters komen bij elkaar en voor je er erg in hebt ben je in een wildwestverhaal beland, waar iedereen elkaar probeert af te knallen en er toevallig een crimineel met empathisch vermogen opstaat. Cliché op cliché.
Maar dezen worden vermakelijk op elkaar gestapeld. En ook al volgt men keurig het draaiboek van een coming-of-agefilm, Ijogbon doet dit wél met lekker veel vaart. Laat je daarom niet afschrikken door het feit dat het geen Amerikaanse film is. In Nigeria weten ze net zo goed hoe ze een volksverhaal kunnen omtoveren in een prettig wegkijkende film.
Ijogbon is te zien bij Netflix.