Het onvolprezen Fantastic Mr. Fox uit 2009 markeerde niet alleen de eerste avondvullende stopmotionanimatiefilm voor Wes Anderson, maar ook zijn eerste bewerking van een verhaal van Roald Dahl. Aanvankelijk was het de bedoeling dat The Wonderful Story of Henry Sugar een volledige speelfilm zou worden. Anderson kwam daarop terug door het onderdeel uit te laten maken van een vierluik van korte Dahlverfilmingen die in korte tijd op Netflix in première zullen gaan.
De in 1990 overleden Britse auteur nam het verhaal over een rijkaard die er zich in bekwaamt om de ultieme valsspeler te worden op in een verhalenbundel. Dahl, bekend om zijn vele kinderverhalen waarvan iedereen er wel een heeft gelezen of voorgelezen heeft gekregen, staat ook bekend om zijn korte verhalen voor volwassenen. Vaak is het uitgangspunt een bizar gegeven of een merkwaardige plottwist.
De match tussen het werk van Dahl en de excentrieke stijl van Wes Anderson is dan ook een logische. De Amerikaanse filmmaker perfectioneerde in zijn meest recente speelfilm Asteroid City zijn theatrale anekdotische stijl, maar gaat in Henry Sugar haast nog een stapje verder. De plot- en verteltechnieken zijn gekunsteld maar legio. Zo presenteert Anderson zijn kunstmatig aandoende decors en zorgvuldig geïnstalleerde acteurs met een complexe raamvertelling.
Het begint al met een door Ralph Fiennes gespeelde Roald Dahl die vertelt over de rijke stinkerd Henry Sugar, die in zijn bibliotheek een boek aantreft over een man uit India die kan zien zonder zijn ogen te gebruiken. Deze gedurende vele jaren verfijnde techniek heeft hij opgedaan bij een Yogi. Een verhaal in een verhaal in een verhaal in een verhaal dus, maar Anderson slaagt erin deze complexe kunstgrepen verrassend soepel te laten indalen. Dit alles heeft tot doel om ook Sugar nog rijker te maken.
The Wonderful Story of Henry Sugar kent weinig dialogen en bestaat vrijwel volledig uit gerenommeerde acteurs die zich richtend tot de camera het verhaal uit de doeken doen. Dit pakt niet helemaal gelukkig uit. De ellenlange lappen tekst worden gehaast opgedreund en zouden uit de monden van minder getalenteerde acteurs als snel saai worden. Zo wordt er uiteindelijk toch vooral integraal een verhaal van Roald Dahl opgelezen.
Het resulteert - ongetwijfeld onbedoeld - in iets pedants en potsierlijks. Andersons handtekening zal dan ook niet iedereen kunnen bekoren. De verhandelingen gaan zo rap dat de beelden het nauwelijks kunnen bijbenen, dus laat Anderson dit veelal achterwege. De snelle wisselingen van wanden en achtergronden geven deze Dahl-verfilming iets magisch en kolderieks tegelijkertijd.
Net als bij zijn vorige films toont Anderson zich een meester in de op de millimeter georkestreerde kijkdozen, waaraan alles klopt maar waarbij de emotie nog wel eens op de achtergrond geraakt. Ook vandaag verscheen Wes Andersons Dahl-verfilming The Swan en de komende dagen zullen Poison en The Ratcatcher volgen.
The Wonderful Story of Henry Sugar is te zien bij Netflix.