Voor het eerst zien we superheld Blue Beetle in een speelfilm op het grote witte doek. Na drie opeenvolgende grote kwalitatieve en financiële flops voor het DC Extended Universe (The Batman niet meegerekend, aangezien die vooralsnog niet bij het DCEU hoort) is het te hopen dat Blue Beetle het broodnodige succes voor de mediafranchise wordt.
De term superhelden-moeheid gaat veel rond als het gaat om nieuwe filmreleases binnen dit genre. De successen van Guardians of the Galaxy Vol. 3 en de nieuwe Spider-Verse bewijzen echter het tegendeel. De tegenvallende resultaten lijken vooral gebonden te zijn aan de matige kwaliteit van de films, niet aan het genre.
Blue Beetle vertoont helaas precies dezelfde gebreken als alle andere fiasco's deze zomer. Afgezien van de neonkleurige visuele stijl is er weinig interessants aan dit oorsprongsverhaal, dat een uitgekauwde formule gebruikt als compensatie voor een degelijk uitgewerkt verhaal.
Jaime is na zijn afstuderen net teruggekeerd in Palmera City, een fictieve stad in Texas. Eenmaal thuis ontdekt hij dat zijn ouders diep in de schulden zitten. Hij en zijn zus nemen een bijbaantje bij een rijke club, waar hij Jenny Kord, de nicht van de wapenmagnaat Victoria Kord, ontmoet. Via haar krijgt hij een buitenaards gadget in de vorm van een scarabee. Die gadget blijkt een soort AI/superpak te zijn, en bindt zich aan Jaime. Daardoor wordt hij de superheld Blue Beetle.
Het pak en de krachten van de jonge 'held' doen in deze film sterk denken aan die van Iron Man gecombineerd met Green Lantern. Of dat echt zo is, is lastig te zeggen, omdat nooit aangegeven wordt waar Blue Beetle nou echt toe in staat is. Het pak (Khaji-Da) zegt dat Jaime alle wapens kan 'maken' waar hij aan denkt, maar wat dat precies inhoudt is niet duidelijk.
Er zijn te weinig scènes waar Jaime echt experimenteert met zijn nieuw vergaarde superkrachten. Dergelijke scènes waarin de held zijn of haar limieten test zijn essentieel voor een oorsprongsverhaal, omdat ze de kijker informeren waar de sterkte- en zwaktepunten van de held liggen. In plaats daarvan wordt Jaime chaotisch heen en weer gestuurd, tot hij in de climax toevalligerwijs in één klap alles onder controle heeft.
Erger nog, in het grootste deel van de film is de slechterik simpelweg afwezig. En als die wel aanwezig is, blijft het bij een eentonige motivatie van geld en macht. De secundaire slechterik, die niet eens als een verrassing in het verhaal wordt gebracht, is ook de standaard tegenpool van de goeierik.
De actiescènes zijn ook nog eens buitengewoon ondermaats. Hoewel er pogingen worden gedaan om wat creatiefs te doen met de camera, zien de visuele effecten er zodanig slecht uit dat het onmogelijk is om iets serieus te nemen. De choreografie van de actie is evenmin aantrekkelijk, wat opmerkelijk is aangezien Xolo Maridueña zijn vechttalenten meer dan bewezen heeft in Cobra Kai.
Is er dan iets in Blue Beetle wat de film de moeite maakt om te kijken, of ook maar iets van hoop geeft voor het DC-universum? Het enige dat positief opvalt in deze misser is Jaimes familie. Hoewel dergelijke warme dynamieken in talloze andere films en series voorkomen (zoals Ms. Marvel en Encanto), brengt het een klein beetje vermaak in een twee uur durend gedrocht van een superheldenfilm.
